Forum  Strona Główna

 
 FAQFAQ   SzukajSzukaj   UżytkownicyUżytkownicy   GrupyGrupy   RejestracjaRejestracja 
 ProfilProfil   Zaloguj się, by sprawdzić wiadomościZaloguj się, by sprawdzić wiadomości   ZalogujZaloguj 

KU PAMIĘCI ! STEFANA KORBOŃSKIEGO, W IMIENIU KREMLA I INNE

 
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum Strona Główna -> Dyskusje ogólne
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
slako
Weteran Forum


Dołączył: 06 Maj 2008
Posty: 269

PostWysłany: Pon Mar 23, 2009 12:40 pm    Temat postu: KU PAMIĘCI ! STEFANA KORBOŃSKIEGO, W IMIENIU KREMLA I INNE Odpowiedz z cytatem

Stanisław Mikke , adwokat (Warszawa)

„Adwokatura Zasłużonym” dla Stefana Korbońskiego


„Adwokatura Zasłużonym”
Dla Stefana Korbońskiego


Prezydium Naczelnej Rady Adwokackiej w dniu 18 października 2005 r. przyznało pośmiertnie Odznakę „Adwokatura Zasłużonym” adwokatowi Stefanowi Korbońskiemu, gorącemu patriocie, jednemu z wielkich działaczy niepodległościowych.

Stefan Korboński urodził się 1901 r. W 16. roku życia wstąpił do skautingu i Polskiej Organizacji Wojskowej. W 1918 r. walczył o wyzwolenie Lwowa, a następnie w wojnie polsko-bolszewickiej 1918–1921. Wziął też udział w III Powstaniu Śląskim.

W okresie międzywojennym był wybitnym adwokatem.

Po wybuchu II wojny światowej walczył w kampanii wrześniowej, dostał się do niewoli sowieckiej, skąd zbiegł. Był jednym z najbardziej znaczących twórców Polskiego Państwa Podziemnego. Od sierpnia 1941 r. był pełnomocnikiem ds. walki cywilnej, najpierw komendanta głównego Związku Walki Zbrojnej, a następnie Delegata Rządu na Kraj. Od października 1943 r. był też zastępcą przewodniczącego Społecznego Komitetu Antykomunistycznego. W sierpniu 1944 r. został dyrektorem Departamentu Spraw Wewnętrznych Delegatury Rządu na Kraj, a od marca do czerwca 1945 r. pełnił obowiązki Delegata Rządu na Kraj.

Zagrożony aresztowaniem w 1947 r. przedostał się na Zachód i zamieszkał w Stanach Zjednoczonych. Był aktywnym działaczem emigracyjnym, między innymi współtworzył, a następnie przewodniczył Zgromadzeniu Europejskich Narodów Ujarzmionych. Wydał kilka znaczących książek, m.in. „W imieniu Rzeczypospolitej”, „W imieniu Kremla” i „W imieniu Polski Walczącej”.

Zmarł w Waszyngtonie w kwietniu 1989 r.

20 października 2005 r. w Muzeum Powstania Warszawskiego odbyła się uroczystość przekazania pamiątek po Stefanie Korbońskim ofiarowanych przez Jego Żonę Zofię (która nie mogła przybyć do Warszawy z uwagi na stan zdrowia). Są to m.in. odznaczenia, wśród nich Order Virtuti Militari V klasy, Odznaczenie Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata, oraz Order Orła Białego przyznany pośmiertnie przez Prezydenta Lecha Wałęsę.

Wzruszającym akcentem uroczystości, jak to odnotowała „Gazeta Wyborcza”, było wręczenie przez prezesa NRA adw. Stanisław Rymara członkowi rodziny Stefana Korbońskiego odznaczenia „Adwokatura Zasłużonym”. To uhonorowanie zasług wielkiego Polaka i wybitnego adwokata. To także wyraz pamięci o tych, którzy odeszli, a którym zawdzięczamy tak wiele.



Stanisław Mikke



Stefan Korboński
Z Wikipedii


Stefan KorbońskiStefan Korboński (ur. 2 marca 1901 w Praszce, zm. 23 kwietnia 1989 w Waszyngtonie) – polski polityk ruchu ludowego, prawnik, publicysta, działacz Polskiego Państwa Podziemnego, Delegat Rządu na Kraj od 27 marca do 28 czerwca 1945, poseł na Sejm Ustawodawczy z listy PSL.

Od 1908 mieszkał w Częstochowie, gdzie uczył się w miejscowym gimnazjum. Jako uczeń brał udział w obronie Lwowa na przełomie 1918 i 1919. Do wojska zgłosił się ponownie podczas wojny polsko-bolszewickiej (1920), zaś w 1921 brał udział w III powstaniu śląskim. Został odznaczony Krzyżem na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi oraz Krzyżem Virtuti Militari.

Następnie ukończył studia prawnicze i odbył aplikację na Uniwersytecie Poznańskim. Pracował w Prokuratorii Generalnej w Poznaniu, a w 1929 otworzył praktykę prawniczą w kancelarii adwokackiej w Warszawie.

W 1925 związał się z ruchem ludowym. Wstąpił do PSL "Wyzwolenie", a od 1931 działał w Stronnictwie Ludowym. W 1930 brał udział w Kongresie Centrolewu (Kongres Obrony Prawa i Wolności Ludu) w Krakowie. Od 1936 był przewodniczącym SL w województwie białostockim.

Podczas kampanii wrześniowej służył w 57 Pułku Piechoty w stopniu porucznika. Jego oddział znalazł się na terytorium Rzeczypospolitej okupowanym po agresji ZSRR na Polskę 17 września 1939 przez Armię Czerwoną. Korboński dostał się do niewoli sowieckiej. Udało mu się uciec i wkrótce powrócił do okupowanej przez Niemców Warszawy, gdzie podjął działalność konspiracyjną w ramach ZWZ i AK. Jednocześnie działał w konspiracyjnym Stronnictwie Ludowym "Roch". Stefan Korboński wraz z żoną Zofią kierowali radiostacją, która z terenu okupowanego kraju codziennie przekazywała do Londynu bieżące informacje, które następnie były retransmitowane do Polski przez rozgłośnię "Świt". Rozgłośnia ta, umiejscowiona w Anglii skutecznie do roku 1944 sprawiała wrażenie rozgłośni fonicznej nadającej z terenu kraju (dzięki szybkiemu serwisowi Korbońskich)[1].

Od 1940 był członkiem Politycznego Komitetu Porozumiewawczego, a w kwietniu 1941 objął funkcję szefa Kierownictwa Walki Cywilnej. Na tym stanowisku zajmował się organizowaniem cywilnego ruchu oporu, a także kierował działalnością sądów podziemnych. Od lipca 1943 był szefem Oporu Społecznego w Kierownictwie Walki Podziemnej.

Po wybuchu powstania warszawskiego w sierpniu 1944 objął stanowisko dyrektora Departamentu Spraw Wewnętrznych w Delegaturze Rządu RP na Kraj. Po aresztowaniu przez NKWD Jana Stanisława Jankowskiego w marcu 1945 objął funkcję Delegata Rządu RP na Kraj i sprawował ją do aresztowania przez NKWD w czerwcu 1945. Pełnił też de facto obowiązki przewodniczącego Rady Jedności Narodowej

Z więzienia został zwolniony po utworzeniu Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej. Po uwolnieniu powrócił do praktyki adwokackiej i działalności w ruchu ludowym, został członkiem ścisłego kierownictwa Polskiego Stronnictwa Ludowego, największego ugrupowania politycznego opozycyjnego wobec władz komunistycznych. W styczniu 1947 został wybrany posłem na Sejm Ustawodawczy z okręgu warszawskiego.

W związku z narastającym zagrożeniem represjami ze strony władz i organów bezpieczeństwa, zdecydował się opuścić kraj. Decyzję przyspieszyła ucieczka Stanisława Mikołajczyka. Na przełomie października i listopada wraz z żoną, Zofią uciekł do Szwecji, a następnie do USA, gdzie zamieszkał. Tam zaangażował się w działalność publicystyczną. Był aktywnym uczestnikiem życia polskiej emigracji politycznej. Pełnił funkcje przewodniczącego Polskiej Rady Jedności w Stanach Zjednoczonych, przewodniczącego polskiej delegacji do Zgromadzenia Europejskich Narodów Ujarzmionych (ACEN), kilkakrotnie był przewodniczącym ACEN, był członkiem Polskiego Instytutu Naukowego w Ameryce oraz Międzynarodowego PEN Clubu na Uchodźstwie.

W 1973 otrzymał nagrodę Fundacji Alfreda Jurzykowskiego za swoją działalność literacką, zaś w 1980 Instytut Yad Vashem przyznał mu medal Sprawiedliwy wśród Narodów Świata w uznaniu zasług dla ratowania Żydów podczas okupacji. Został również odznaczony Krzyżem Armii Krajowej, Medalem za Wojnę 1939-1945, Złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Zasługi Legionów Amerykańskich. Pośmiertnie odznaczony Orderem Orła Białego (1995).

W czasach PRL Korboński był jednym z działaczy emigracji, wobec których cenzura egzekwowała całkowity zakaz wymieniania nazwiska w środkach masowego przekazu.

Autor wielu publikacji w języku polskim i angielskim, poświęconych szczególnie dziedzictwu Polskiego Państwa Podziemnego i Armii Krajowej, m.in.:

W imieniu Rzeczypospolitej
W imieniu Polski Walczącej
Polskie Państwo Podziemne
Między młotem a kowadłem
W imieniu Kremla
Napisał także powieść:

Za murami Kremla


Wstęp do wydania Świata Książki


Uwaga historycy!

Moje „słowo wstępne” kieruję do was, a w szczególności do historyków młodego pokolenia, którzy
szukają prawdy i pragną słuŜyć ojczyźnie i narodowi. Innymi słowy do historyków z powołania,
świadomych swojej misji dziejowej, myślących niezaleŜnie, nietkniętych chorobą „poprawności
politycznej”. Im powierzam tę ksiąŜkę. Jest ona tym, czym określają podtytuł: „Przewodnikiem po
podziemiu z lat 1939-1945”. Jest dokumentem tego okresu, sporządzonym przez jednego z załoŜycieli
Polskiego Państwa Podziemnego, działacza niepodległościowego, którego Ŝyciorys mówi sam za
siebie - dokumentem z pierwszej ręki, potwierdzonym w bardzo wielu ksiąŜkach i publikacjach
dotyczących podziemia wojennego. Gdy ksiąŜka ta powstawała (w roku 1975), była pierwszą
obejmującą całość podziemia: człon wojskowy i człon cywilny. Stała się wówczas podręcznikiem
walki niepodległościowej, kopalnią podstawowych informacji oraz wiedzy o podziemiu militarnym i
politycznym, przekazem faktów, dat, nazwisk z kaŜdego odcinka historycznego Ŝycia pod okupacją
niemiecką i sowiecką. I tym ksiąŜka Polskie Państwo Podziemne Stefana Korbońskiego pozostała.
Pomimo zmian, jakie zaszły w kolejnych losach kraju. NiezaleŜnie od zmian ustrojów, upadków i
wzlotów.
Nie było moŜliwe wydanie takiej ksiąŜki w Polsce pod władzą sowiecko-komunistyczną. Niełatwo teŜ
było wydać ją w warunkach emigracyjnych. Przeszkody pokonał nie tylko autor, lecz równieŜ
nieustraszony wydawca, Antoni Gładysz, dziś juŜ nieŜyjący. Obecnie jego rolę przejmuje „Świat
KsiąŜki”, za co jestem wdzięczna. Wierzę głęboko, Ŝe dzisiejsze młode pokolenie historyków
zrozumie przesłanie zawarte w ksiąŜce Stefana Korbońskiego i spełni związane z nią nadzieje autora.
KaŜdy z dwudziestu siedmiu jej rozdziałów to temat dla wiekopomnego dzieła, uwieczniającego jeden
z najcięŜszych okresów w dziejach naszego kraju, a takŜe świata. Młodym historykom przypominam
na zakończenie słowa ballady o tym, jak król Władysław Jagiełło pouczał swoją Ŝonę Jadwigę:
...Pamiętaj moja śliczna, Ŝe misja historyczna to karta niestarta parę guzów warta.
W dzisiejszej bitwie o prawdę, o pamięć narodową młodzi historycy mają skuteczną broń: obszerną
dokumentację w warunkach wolności - dokumentację, do której naleŜy równieŜ Polskie Państwo
Podziemne Stefana Korbońskiego.
Więc „chłopcy, bagnet na broń”!
I do dzieła!
Zofia Korbońska
Wstęp do wydania drugiego
W przedmowie do pierwszego wydania tej ksiąŜki wyjaśniłem powody, które mnie skłoniły do jej
napisania. Zachowały one swoją aktualność i waŜność do dziś dnia, gdyŜ od czasu ukazania się
pierwszego wydania Polskiego Państwa Podziemnego w roku 1975 nie wyszła dotąd Ŝadna inna
ksiąŜka na ten sam temat, tj. poświęcona całkowicie i wyłącznie Polskiemu Państwu Podziemnemu,
oraz spełniająca warunki, jakie stawia ten niezmiernie wymagający, historyczny temat. PoniewaŜ przy
tym pierwsze wydanie Polskiego Państwa Podziemnego zostało od dawna całkowicie wyczerpane,
zatem zaszła uzasadniona potrzeba wydania drugiego.
Pierwsze zostało przyjęte przez krytykę i czytelników bardzo dobrze, czego najlepszym i poniekąd
dramatycznym dowodem było wydanie Polskiego Państwa Podziemnego. TakŜe w Polsce, poza
cenzurą, przez podziemne wydawnictwo „Krąg” w roku 1981. Z wywiadu z „Kręgiem”, ogłoszonego
w „Kulturze” paryskiej z kwietnia 1983 roku wynika, Ŝe pierwszy krajowy nakład ksiąŜki wynosił
4000 egzemplarzy, a za nim ukazały się dalsze.
KsiąŜka ta miała równieŜ dwa wydania w języku angielskim, które pt. The Polish Underground State -
A Guide to the Underground 1939-45 doznały takŜe dobrego przyjęcia przez krytykę amerykańską. Z
recenzji i wzmianek, jakie się ukazały, zasługuje na wymienienie bardzo obszerne, pochlebne
omówienie ksiąŜki przez eksperta spraw polskich, Williama Toneska, w nieoficjalnym kwartalniku
Pentagonu „Strategie Review” (jesień 1978), abonowanym przez wszystkie ministerstwa spraw
wojskowych, względnie obrony, włącznie z sowieckim.
Obok tego ukazała się wzmianka o ksiąŜce w kwartalniku o zasięgu światowym „Foreign Affairs”
(jesień 1978), uwaŜanym za nieoficjalny głos amerykańskiego Departamentu Stanu, tej treści, Ŝe autor
ksiąŜki o państwie podziemnym był jednym z głównych aktorów w tym dramacie. Autentyczność i
bogactwo wiadomości czynią z niej wartościowe źródło informacji.
Ponadto, w politycznym tygodniku waszyngtońskim „Human Events” z 1 stycznia 1983 roku ukazał
się kilkustronicowy artykuł pióra Davida Martina o działalności podziemnej autora Polskiego Państwa
Podziemnego włącznie z pochlebnym omówieniem wszystkich jego ksiąŜek, w tym niniejszej.
Poza tym ukazały się dodatnie recenzje i wzmianki w „Nationality Papers” (wiosna 1979), w
„Slavonic Review”, w piśmie literackim „Chronicie of Culture”, w miesięczniku „Perspectives” itd.
Wreszcie dział czeski Radia Wolna Europa w szeregu audycji nadanych do Czechosłowacji streścił
całą tę ksiąŜkę.
Wszystko powyŜsze wskazuje, Ŝe pierwsze wydanie ksiąŜki Polskie Państwo Podziemne - przewodnik
po podziemiu z lat 1939-45 osiągnęło swój cel, a wobec jego wyczerpania nadszedł czas na wydanie
drugie. Wśród ksiąŜek poświęconych polskiemu podziemiu w czasie drugiej wojny światowej brak
jest opracowania, które obejmowałoby jego całość. NajpowaŜniejsze dzieło, jakim jest niewątpliwie
wydawnictwo Polskie Siły Zbrojne w II wojnie światowej, tom III: Armia Krajowa, cytowane
wielokrotnie jako źródło w mniejszej pracy, przedstawia wprawdzie nader dokładnie organizację i
walki wojskowego podziemia, to jednak o cywilnym wspomina jedynie marginesowo. Jest to zresztą
zupełnie zrozumiałe, gdyŜ ten imponujący tom został poświęcony przede wszystkim Armii Krajowej.
Z drugiej strony, z ksiąŜek o AK większość koncentruje się na Powstaniu Warszawskim z
pominięciem lub niedocenieniem innych, mniej głośnych akcji bojowych. I to jest równieŜ
zrozumiałe, gdyŜ Powstanie Warszawskie było punktem szczytowym walk AK, zasłaniającym
wszystkie inne. Niemniej powstały stąd pewne dysproporcje i luki, nie mówiąc juŜ o braku opracowań
poświęconych cywilnemu podziemiu, na które się składała działalność polityczna, wymiar
sprawiedliwości, tajna oświata, akcje walki cywilnej i samoobrony społecznej oraz szereg innych. Nie
zastąpią ich całkowicie wynurzenia i wzmianki w pamiętnikach podziemnych przywódców
politycznych i wojskowych. A dopiero połączenie działalności cywilnego podziemia z wojskowym
złoŜyło się na powstanie tego jedynego w swoim rodzaju zjawiska w historii Polski i drugiej wojny
światowej, jakim było Polskie Państwo Podziemne z własnym rządem, parlamentem i sądownictwem,
którego zbrojnym ramieniem była Armia Krajowa.
Zadaniem zatem tej pracy jest przedstawienie w popularnym, encyklopedycznym skrócie i z
zachowaniem właściwych proporcji całości wysiłków, które doprowadziły do stworzenia tego
państwa. Według zamierzeń autora, ma ona słuŜyć za przewodnik po podziemiu. Tłumaczy to
poniekąd nadmiar przytoczonych w ksiąŜce wydarzeń, faktów, danych statystycznych, nazwisk i dat,
które poza tym naleŜy ratować przed pogrąŜeniem się w miarę upływu czasu w niepamięci. A poniewaŜ
kaŜdy z 27 rozdziałów zawiera właściwie temat zasługujący na odrębny tom, zatem moŜna
Ŝywić nadzieję, Ŝe w takich 27 tomach, które z pewnością wyjdą spod pióra przyszłych historyków,
nadmiar ten rozpłynie się bez śladu. Te przyszłe 27 tomów będą zresztą niczym w porównaniu z
czterdziestu tysiącami dzieł na temat amerykańskiej wojny domowej z lat 1861-1865, jakie się ukazały
w Stanach Zjednoczonych. Co roku zresztą przybywa sporo nowych, gdyŜ jeszcze jakieś wydarzenie
zostało pominięte lub niedostatecznie opracowane.
W wielu wydarzeniach autor sam brał udział, co ma swoje dobre i złe strony. Dobre - to autentyczność
tego co pisze. Złe - to trudność zdobycia się na idealną bezstronność, o ile taka w ogóle istnieje.
Wszędzie, gdzie to było moŜliwe, pamięć została wsparta odpowiednią dokumentacją wymienioną w
„Źródłach”. NaleŜą do nich nie tylko takie wydawnictwa emigracyjne, jak wspomniane juŜ Polskie
Siły Zbrojne w II wojnie światowej, tom III: Armia Krajowa, „Zeszyty Historyczne” i Armia Krajowa
w dokumentach, ale takŜe te publikacje krajowe, w których zdaniem autora fakty, daty i nazwiska nie
zostały sfałszowane, a jedynie zaopatrzone w obowiązującą „marksistowską wykładnię”, która
oczywiście została wyeliminowana.

Stefan Korboński


Drodzy Czytelnicy!


Oddajemy wam jeszcze jedną najbardziej aktualną ksiąŜkę pióra znanego publicysty, naukowca i
bojownika walczącego z wrogami Polski od pierwszego dnia wybuchu drugiej wojny światowej.
Autorem tej ksiąŜki jest Stefan Korboński, który jako kilkunastoletni chłopiec, uciekłszy ze szkoły do
wojska, walczył w grudniu 1918 roku w obronie Lwowa, następnie w roku 1920 w czasie najazdu
bolszewickiego na Polskę słuŜył ochotniczo w 29. Pułku Strzelców Kaniowskich, wreszcie w roku
1921 brał udział w Trzecim Powstaniu Śląskim przeciw Niemcom.
Studia wyŜsze prawnicze ukończył na uniwersytecie w Poznaniu, po czym odbył praktykę w
tamtejszych sądach. Po zdaniu egzaminu sędziowskiego wstąpił na słuŜbę do Prokuratorii Generalnej
RP Po trzech latach pracy w Prokuratorii Generalnej przeszedł do adwokatury w Warszawie.
Równolegle do działalności zawodowej rozpoczął działalność polityczną w szeregach Polskiego
Stronnictwa Ludowego „Wyzwolenie” i był radcą prawnym sekretariatu tegoŜ stronnictwa w
Poznaniu. W chwili wybuchu wojny światowej w roku 1939 był prezesem Stronnictwa Ludowego na
województwo białostockie i członkiem Głównego Sądu Partyjnego.
W czasie działań wojennych w 1939 roku Stefan Korboński jako oficer rezerwy został wzięty do
niewoli przez wojska sowieckie pod Włodzimierzem Wołyńskim. W drodze do Rosji zbiegł z
transportu i powrócił do Warszawy, gdzie wziął udział w organizowaniu ruchu podziemnego.
W październiku 1939 roku wchodzi Stefan Korboński wraz z czołowym przywódcą Stronnictwa
Ludowego, byłym marszałkiem sejmu Maciejem Ratajem, w skład Głównej Rady Politycznej
organizacji podziemnej SłuŜby Zwycięstwu Polski, na czele z gen. Michałem Tokarzewskim-
Karaszewiczem, stając się w ten sposób jednym ze współzałoŜycieli Polskiego Państwa Podziemnego.
Po aresztowaniu przez gestapo Macieja Rataja Stefan Korboński jako mianowany przez niego
zastępca wchodzi w skład najwyŜszego ciała kierującego w latach 1939-1940 całą polską konspiracją,
tzw. Politycznego Komitetu Porozumiewawczego, którego członkiem jest równieŜ następca gen.
Tokarzewskiego, gen. Stefan Rowecki. W roku 1941, po ustąpieniu ze wspomnianego Komitetu,
Stefan Korboński wchodzi w skład Komendy Głównej Armii Krajowej i wkrótce zostaje mianowany
najpierw przez Komendanta Głównego Armii Krajowej, a następnie przez Delegata Rządu RP w
Londynie ich wspólnym pełnomocnikiem dla kierowania ruchem oporu całego narodu polskiego i
staje na czele Kierownictwa Walki Cywilnej.
Jako szef KWC kieruje wszelkiego rodzaju akcją sabotaŜową, akcją cywilnego nieposłuszeństwa,
bojkotu przymusu pracy itp. Organizuje polskie podziemne sądownictwo, które skazało na śmierć i
wykonało wyroki na około dwustu zdrajcach i agentach gestapo. Organizuje sieć radiostacji
nadawczych informujących Zachód, a przede wszystkim rząd polski na emigracji w Londynie, o
wszystkich wydarzeniach w Polsce. Biuro szyfrów tej radiostacji organizuje i prowadzi Ŝona Stefana
Korbońskiego, Zofia z domu Ristau.
Po połączeniu KWC w lipcu 1943 roku z Kierownictwem Walki Konspiracyjnej, wyłonionym przez
Komendę Główną AK dla dyrygowania akcją dywersyjną i utworzeniu w ten sposób Kierownictwa
Walki Podziemnej dla dowodzenia całością walki z okupantem, na czele z Komendantem Głównym
AK, Stefan Korboński wchodzi w skład tego pięcioosobowego ciała jako kierownik oporu
społecznego. W czasie Powstania Korboński mianowany zostaje dodatkowo dyrektorem
Departamentu Spraw Wewnętrznych Delegatury Rządu.
W marcu 1945 roku, po podstępnym aresztowaniu przez NKWD szesnastu przywódców Polski
Podziemnej, w tym wicepremiera i Delegata Rządu na Kraj Jana Stanisława Jankowskiego, Stefan
Korboński obejmuje po nim obowiązki Delegata Rządu i staje na czele Polskiego Państwa
Podziemnego aŜ do aresztowania go wraz a Ŝoną przez NKWD w dniu 28 czerwca 1945 roku w
Krakowie. Zwolniony z więzienia po powstaniu Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej, Stefan
Korboński zostaje wybrany na prezesa Polskiego Stronnictwa Ludowego na miasto Warszawę, a w
wyborach z 19 stycznia 1947 roku na posła na Sejm z tego miasta. W tym czasie zostaje członkiem
Naczelnego Komitetu Wykonawczego PSL.
ZagroŜony pozbawieniem nietykalności poselskiej i ponownym aresztowaniem, ucieka 5 listopada
1947 roku wraz z Ŝoną z Polski do Szwecji, skąd przez Anglię przybywa do Stanów Zjednoczonych
26 listopada 1947 roku.
W Stanach Zjednoczonych obejmuje wkrótce stanowisko przewodniczącego Przedstawicielstwa
Polskiej Rady Politycznej, a następnie przewodniczącego polskiej delegacji do Zgromadzenia
Europejskich Narodów Ujarzmionych (Assembly of Captive European Nations - ACEN), na którym
pozostaje do dziś. W latach 1958, 1966, 1971, 1972, 1973 i 1974-1983 zostaje wybrany na prezesa
ACEN. Poza tym Stefan Korboński piastuje od paru lat stanowisko przewodniczącego polskiej Rady
Jedności w Stanach Zjednoczonych.
Stefan Korboński, będący członkiem Polskiego Instytutu Naukowego w Stanach Zjednoczonych i
Międzynarodowego Penklubu na Emigracji, jest autorem trylogii pt. W imieniu Rzeczypospolitej, W
imieniu Kremla i W imieniu Polski Walczącej. Trylogia ta wydana została równieŜ w języku
angielskim w Stanach Zjednoczonych i w Anglii pod tytułem: Fighting Warsaw, Warsaw in Chains i
Warsaw in Exile, a W imieniu Kremla równieŜ w języku hiszpańskim w Meksyku pt. En el Nombre
del Kremlin. Obok tego Stefan Korboński jest autorem ksiąŜki Między młotem a kowadłem wydanej w
Londynie w roku 1969, oraz ksiąŜki Polskie Państwo Podziemne - przewodnik po podziemiu z lat
1939-45 wydanej w roku 1975. Obie zostały równieŜ wydane w języku angielskim pt. Between the
Hammer and the Anvil oraz The Polish Underground State - A Guide to the Underground 1939-45.
Ostatnia ksiąŜka Stefana Korbońskiego Za murami Kremla została wydana w roku 1983 przez
Bicentennial Publishing Co w Nowym Jorku.
W roku 1973 Stefan Korboński otrzymał nagrodę literacką Fundacji Alfreda Jurzykowskiego w
Nowym Jorku. Poza tym prowadzi on działalność publicystyczną w prasie amerykańskiej, ogłaszając
artykuły i listy w periodykach i gazetach.
Stefan Korboński otrzymał następujące wojskowe odznaczenia: KrzyŜ Virtuti Militari, Medal za
Wojnę roku 1920, KrzyŜ za Trzecie Powstanie Śląskie, Złoty KrzyŜ Zasługi z Mieczami, KrzyŜ Armii
Krajowej i Medal za Wojnę 1939-1945. W roku 1980 Instytut Yad Vashem w Jerozolimie nadał mu
Medal Sprawiedliwych za ratowanie śydów w czasie wojny.
Dr Antoni Gładysz Filadelfia, sierpień 1983 r.


http://www.swiatksiazki.pl/wcsstore/SwiatKsiazki/Attachment/6325.pdf
Powrót do góry
Ogląda profil użytkownika Wyślij prywatną wiadomość
slako
Weteran Forum


Dołączył: 06 Maj 2008
Posty: 269

PostWysłany: Pon Mar 23, 2009 12:48 pm    Temat postu: Instytut Pamięci Narodowej Odpowiedz z cytatem

W roku 2008 rozpoczęto realizację programu „Rok Korbońskiego – 2009”. W jego ramach zostaną wznowione trzy książki Stefana Korbońskiego: „W imieniu Rzeczypospolitej”, „W imieniu Polski Walczącej”, „W imieniu Kremla” (oprac. W. Grabowski). Koordynatorem projektu jest dr Małgorzata Ptasińska-Wójcik, która ze swej strony przygotowuje (do wydania w roku 2009) tom korespondencji Korboński–Giedroyc.
Powrót do góry
Ogląda profil użytkownika Wyślij prywatną wiadomość
slako
Weteran Forum


Dołączył: 06 Maj 2008
Posty: 269

PostWysłany: Pon Mar 23, 2009 12:54 pm    Temat postu: O STEFANIE KORBOŃSKIM Odpowiedz z cytatem

KORBOŃSKI Stefan.




Pseudonimy: "Nowak", "Zieliński".

Urodzony: 2 marca 1901 r. w Praszce (powiat wieluński).

Zmarł: 23 kwietnia 1989 w USA - Waszyngton.




Syn Stefana i Władysławy z domu Korner. Po śmierci ojca w 1910 r. zamieszkał w Częstochowie i tam od 1916 r. uczył się w rosyjskim Gimnazjum Towarzystwa Opieki Szkolnej (późniejszym I Gimnazjum Państwowym im. Henryka Sienkiewicza).

Od 1917 r. był sekcyjnym, potem zastępowym w drużynie tajnego skautingu w Częstochowie. Jednocześnie należał do Polskiej Organizacji Wojskowej (POW) i w listopadzie 1918 r. w szeregach oddziału POW uczestniczył w rozbrajaniu okupanta w tym mieście, a następnie po ucieczce ze szkoły walczył ochotniczo w obronie Lwowa w szeregach 1 kompanii I batalionu 10 (późniejszego 37) pułku piechoty.
Zwolniony z wojska w maju 1919 roku z kategorią "C", wrócił do Częstochowy, by kontynuować naukę w Gimnazjum, ale już w lipcu 1920 r. ponownie ochotniczo wstąpił do Wojska Polskiego.

Z powodu złego stanu zdrowia został wówczas przydzielony do kancelarii kompanii sztabowej batalionu zapasowego 29 pułku Strzelców Kaniowskich (z batalionu tego sformowano następnie 229 pułk piechoty).
Umieszczone później na jego świadectwie dojrzałości słowa: "w roku 1920 w czasie najazdu nieprzyjaciół stanął w obronie ojczyzny", do końca życia uważał za zaszczytne. Zdemobilizowany w listopadzie 1920 roku, po wybuchu III powstania śląskiego w maju 1921 r., jeszcze raz przerwał naukę w Gimnazjum i udał się ochotniczo na Śląsk, gdzie objął stanowisko sekcyjnego w kompanii szturmowej I batalionu 6 pułku piechoty Podgrupy "Butrym".
W 1933 r. został odznaczony Krzyżem na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi (dyplom nr 9530).
Bezterminowo urlopowany z wojska w lipcu 1921 r., po otrzymaniu świadectwa dojrzałości w I Gimnazjum Państwowym im. H. Sienkiewicza w Częstochowie rozpoczął w październiku 1921 r. studia na Wydziale Prawno-Ekonomicznym Uniwersytetu Poznańskiego i tam 4 września 1935 r. uzyskał dyplom magistra praw. Na zajęcia dojeżdżał ze Słupcy, gdzie mieszkał wraz z rodziną.
Był założycielem klubu "Rozwój", redaktorem wydawanej przez ten klub jednodniówki i autorem drukowanych tam artykułów o historii Słupcy. Pracował jako wychowawca i nauczyciel języka polskiego i geografii w Gimnazjum w Pyzdrach, zaś przez rok zatrudniony był w kancelarii zbornej w Poznaniu dla robotników do pracy we Francji.

Aplikaturę sądową odbył w sądach w Poznaniu. Był wówczas sekretarzem, potem wiceprezesem Stowarzyszenia Aplikantów Ziem Zachodnich. W 1927 r. zamiast aplikantury adwokackiej wybrał dwuletnią pracę w Prokuratorii Generalnej (początkowo w Poznaniu, potem w Warszawie), co zwalniało od egzaminu adwokackiego.
W 1930 r. został wpisany na listę adwokatów w Warszawie i następnie wraz ze swoim bratem ciotecznym, Zygmuntem Garlińskim prowadził tu kancelarię adwokacką przy ulicy Wilczej.
Był m. in. radcą prawnym londyńskiej Overseas Bank, znanego Prudential Insurance Company i jego filii w Polsce - Towarzystwa Ubezpieczeń "Przezorność" (przygotowywał kontrakty na budowę pierwszego w Polsce drapacza chmur - gmachu Prudentialu w Warszawie), Wspólnoty Interesów i Banku Handlowego.
Wkrótce wybrany został do Rady Adwokackiej w Warszawie i był jej najmłodszym członkiem.

Wcześnie związał się z ruchem ludowym, jeszcze w czasie studiów w Poznaniu, będąc doradcą prawnym sekretariatu Polskiego Stronnictwa Ludowego - Wyzwolenie. Od 1931 r. należał do Stronnictwa Ludowego (SL) i od 1935 r. był prezesem powiatowym SL w Łomży, a od 1936 r. prezesem wojewódzkim w Białymstoku i jednocześnie członkiem Głównego Sądu Partyjnego.

Już w 1930 r. towarzyszył Kazimierzowi Bagińskiemu na czele dwutysięcznej kolumny chłopskiej z Miechowskiego na Kongres Centrolewu w Krakowie, a potem podpisał - ogłoszony na łamach "Robotnika" - oficjalny protest przeciwko skreśleniu nazwiska Bagińskiego z listy kandydatów do Sejmu.

Aktywny udział w działalności opozycyjnego SL sprawił, że władze dwukrotnie - w 1936 i 1938 r. - odrzucały odznaczenie Korbońskiego Medalem Niepodległości.

We wrześniu 1939 r. nie otrzymał przydziału do wojska, (po odbyciu skróconego kursu Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty Nr 7 w Śremie był od 1928 r. podporucznikiem rezerwy z przydziałem do 57 pułku piechoty) i po radiowym przemówieniu płk Romana Umiastowskiego ewakuował się z Warszawy na wschód.
W okolicy Kowla zdołał zaciągnąć się do jednego z oddziałów, ale już po kilku godzinach oddział ten został rozbrojony przez wkraczające na ziemie wschodnie oddziały Armii Czerwonej. Zdołał zbiec z transportu w głąb ZSRR i wkrótce wrócić do Warszawy.
Już od pierwszych dni okupacji poświęcił się całkowicie działalności konspiracyjnej. Po utworzeniu 10 października 1939 r. Rady Głównej Obrony Narodowej (nazwanej następnie Główna Rada Polityczną przy Służbie Zwycięstwu Polski), zastępował na jej posiedzeniach Macieja Rataja, zaś po powołaniu 26 lutego 1940 r. Politycznego Komitetu Porozumiewawczego (PKP) został w nim przedstawicielem konspiracyjnego SL, występującego w czasie okupacji pod kryptonimem Centralne Kierownictwo Ruchu Ludowego - CKRL "Roch".

W marcu 1941 r. przekazał tę funkcję Józefowi Grudzińskiemu, ponieważ został mianowany pełnomocnikiem Komendanta Głównego ZWZ gen. Stefana Roweckiego do spraw Walki Cywilnej.
Prowadzone przezeń Kierownictwo Walki Cywilnej (KWC), powołane w ramach Biura Informacji i Propagandy Komendy Głównej ZWZ, a następnie w kwietniu 1942 r. podporządkowane Delegaturze Rzędu RP na Kraj, kierowało akcją szeroko pojmowanego biernego oporu społeczeństwa. Pierwsze podpisane przez KWC wezwanie pojawiło się na łamach prasy konspiracyjnej w kwietniu 1942 r., a już w następnym miesiącu opublikowano w prasie słynne dziesięć przykazań walki cywilnej.
Korboński zorganizował także w sierpniu 1941 r. sieć łączności radiowej z władzami RP w Londynie, pracującą na potrzeby SL i Delegatury Rządu (biuro szyfrów prowadziła jego żona, Zofia z domu Ristau).
Był także jednym z kilku ludzi znających tajemnicę radiostacji "Świt", od grudnia 1941 r. pozorującej pracę z terenu okupowanego kraju, a w rzeczywistości nadającej wiadomości z Wielkiej Brytanii na podstawie informacji nadsyłanych codziennie właśnie przez KWC.

W lipcu 1943 r. po połączeniu KWC i Kierownictwa Walki Konspiracyjnej został szefem Oporu Społecznego (dawnej Walki Cywilnej) w nowo utworzonym Kierownictwie Walki Podziemnej (KWP), centralnym ośrodku dyspozycyjnym kierującym całokształtem walki z okupantem - zarówno walki bieżącej AK, jak i biernego oporu społeczeństwa.

Mianowany dyrektorem Departamentu Spraw Wewnętrznych Delegatury Rządu w sierpniu 1944 r. (na miejsce K. Bagińskiego), funkcję tę pełnił również po upadku Powstania Warszawskiego i wznowieniu działalności kierowniczych ośrodków podziemia poza Warszawą, zaś po podstępnym aresztowaniu przez NKWD Jana Stanisława Jankowskiego (27 marca 1945 r.), został pełniącym obowiązki Delegata Rządu na Kraj.
W toku działalności konspiracyjnej otrzymał awans do stopnia porucznika i kapitana rezerwy. Został także odznaczony Virtuti Militari V klasy na mocy rozkazu z 20 czerwca 1945 r.
Osiem dni później złożył funkcję p. o. Delegata Rządu i natychmiast w nocy z 28 na 29 czerwca został aresztowany wraz z żoną przez NKWD w Krakowie, ale wobec utworzenia Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej szybko zwolniony z więzienia.

W sierpniu 1945 r. uzyskał ponowny wpis na listę adwokatów w Warszawie, był także radcą prawnym Elektrowni Warszawskiej. Wkrótce wszedł w skład Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w Warszawie. Natychmiast zaangażował się również w działalność opozycyjnego Polskiego Stronnictwa Ludowego (PSL).
Od września 1945 r. był przewodniczącym Komisji Prawniczej PSL, a od października tego roku - także Zarządu PSL m. st. Warszawy. Wybrany na przewodniczącego Komisji Statutowej, na Kongresie PSL w styczniu 1946 r. wszedł do Rady Naczelnej, a w lutym 1947 również do Naczelnego Komitetu Wykonawczego PSL. Od kwietnia 1946 r. był członkiem, a od maja 1947 sekretarzem zarządu Chłopskiej Spółdzielni Wydawniczej.

W styczniu 1947 r. wybrany na posła do Sejmu Ustawodawczego RP, 21 lutego w toku dyskusji nad projektem amnestii wygłosił głośne przemówienie, mówiąc m. in. "najpierw nazywaliście AK-owców bandytami, dziś mówicie o nich - bohaterzy" (co wywołało ostrą replikę R. Zambrowskiego), informując o masowych nadużyciach wyborczych i o powstaniu "nowego podziemia, podziemia innego rodzaju - zakonspirowanego w duszach ludzkich" (radio przerwało wówczas transmisję z Sali obrad Sejmu).

W listopadzie 1946 r. zasiadł w prezydium Akademii Żałobnej w Warszawie ku czci adwokatów - ofiar okupacji. W grudniu 1946 r., miał wystąpić jako świadek w drugim dniu toczącego się przed Najwyższym Trybunałem Narodowym procesu gubernatora dystryktu warszawskiego Ludwiga Fischera, ale nie został dopuszczony do zeznań.
Zagrożony pozbawieniem nietykalności poselskiej i ponownym aresztowaniem, zbiegł z kraju wraz z żoną w listopadzie 1947 r. do Szwecji, a następnie do USA, gdzie osiadł na stałe.

Był przewodniczącym Przedstawicielstwa Polskiej Rady Politycznej w USA, Polskiej Rady Jedności, członkiem Polskiego Instytutu Naukowego w USA i Międzynarodowego PEN-CLUBU na uchodźctwie.
Został również przewodniczącym polskiej delegacji do Zgromadzenia Europejskich Narodów Ujarzmionych, utworzonego w 1954 r., i nastepnie w latach 1958, 1966 i 1971-1983, wybierany na jego prezesa. Przez kilka lat wchodził również w skład Rady Naczelnej Koła Armii Krajowej i przewodniczył Komisji Krzyża Armii Krajowej.

Zmarł 23 kwietnia 1989 r.

Przez wiele lat należał do grupy tych działaczy emigracyjnych, w stosunku do których obowiązywał w PRL zapis cenzury - zasada bezwarunkowego eliminowania ich nazwisk i wzmianek o ich twórczości w środkach masowego przekazu. Żadna z jego książek nie mogła ukazać się w Polsce w obiegu oficjalnym.



http://www.dws-xip.pl/PW/bio/k7.html


Jest autorem wielu publikacji książkowych:
"W imieniu Rzeczpospolitej",
"W imieniu Kremla",
"W imieniu Polski Walczącej",
"Między młotem a kowadłem",
"Polskie Państwo Podziemne" i innych.

W 1973 r. otrzymał nagrodę literacką Fundacji Alfreda Jurzykowskiego w Nowym Jorku.




Poza wymienionymi już wyżej odznaczeniami został uhonorowany także Krzyżem Armii Krajowej (1969) i przyznanym przez Instytut Yad Cashem w Jerozolimie Medalem "Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata" za ratowanie Żydów w czasie wojny.
Powrót do góry
Ogląda profil użytkownika Wyślij prywatną wiadomość
slako
Weteran Forum


Dołączył: 06 Maj 2008
Posty: 269

PostWysłany: Pon Mar 23, 2009 4:13 pm    Temat postu: Odpowiedz z cytatem

Temat powiązany

http://swkatowice.mojeforum.net/viewtopic.php?p=19610#19610
Powrót do góry
Ogląda profil użytkownika Wyślij prywatną wiadomość
Wyświetl posty z ostatnich:   
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum Strona Główna -> Dyskusje ogólne Wszystkie czasy w strefie CET (Europa)
Strona 1 z 1
Skocz do:  
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach
Nie możesz dołączać plików na tym forum
Możesz ściągać pliki na tym forum