Forum  Strona Główna

 
 FAQFAQ   SzukajSzukaj   UżytkownicyUżytkownicy   GrupyGrupy   RejestracjaRejestracja 
 ProfilProfil   Zaloguj się, by sprawdzić wiadomościZaloguj się, by sprawdzić wiadomości   ZalogujZaloguj 

Polska Partia Niepodległościowa

 
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum Strona Główna -> LEKTURA, PUBLIKACJE
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Kazimierz Michalczyk
Site Admin


Dołączył: 03 Wrz 2006
Posty: 1573

PostWysłany: Sro Paź 17, 2007 6:35 pm    Temat postu: Polska Partia Niepodległościowa Odpowiedz z cytatem

http://www.prawicapolska.pl/pp/24/240809.shtml
PPN kontra komuna

Polska Partia Niepodległościowa

Polska Partia Niepodległościowa formalnie powstała 22 stycznia 1985 r. - tę datę, rocznicę wybuchu Powstania Styczniowego 1863 r., wybrali założyciele partii, organizacji tworzonej w konspiracji i stawiającej sobie za cel odzyskanie przez Polskę niepodległości.


Geneza

Założycielami PPN byli niedawni działacze Konfederacji Polski Niepodległej. W KPN od początku, od 1979 r., istniało środowisko o orientacji niepodległościowo-narodowej związane z Romualdem Szeremietiewem. Odwołując się do historii polskiej myśli politycznej grupa ta podkreślała konieczność dokonania współczesnej syntezy dawnych kierunków ideowych kojarzonych z Józefem Piłsudskim i Romanem Dmowskim. Uważano, że z tradycji piłsudczykowskiej należy odrzucić tendencje autorytarne i pewne wpływy socjalizujące, a z tradycji ruchu narodowego wątki antysemickie i wrogie wobec innych narodów, np. Litwinów, czy Ukraińców. Zwolennicy tych poglądów na Kongresie KPN w grudniu 1984 r. przedstawili propozycje zmian. Było to m.in. żądanie zmiany linii politycznej Konfederacji na jednoznaczny kierunek prawicowy, zbliżony do linii programowej współczesnej demokratycznej prawicy na Zachodzie. Dotąd KPN usiłowała łączyć wszystkie opcje polityczne, od narodowej demokracji do lewicy socjalistycznej (po latach okazało się, że lider KPN-owskich socjalistów, Krzysztof Gąsiorowski, był wieloletnim agentem SB). Przewodniczący KPN, Leszek Moczulski, uważał, że Konfederacja powinna nadal zachować taki "pluralistyczny" kształt programowy. Postulowano też zmianę modelu funkcjonowania KPN, zwłaszcza utajnianie nowo przyjmowanych członków i tworzonych od nowa struktur terenowych Konfederacji oraz porzucenie tzw. wodzowskiego sposobu kierowania Konfederacją przez L. Moczulskiego. Także te postulaty Moczulski, wspierany na Kongresie przez młodych działaczy (Adam Słomka, Krzysztof Król), odrzucił.

Twórcy przyszłej PPN, mimo liczebnej przewagi wśród uczestników Kongresu, nie chcieli dokonywać rozłamu w Konfederacji. Uznali, że odejdą i będą prowadzić działalność w sposób zakonspirowany, przygotowując się na moment załamania się systemu komunistycznego, np. w formie strajku generalnego, w tworzonej od nowa innej organizacji. Inicjatorami tego ruchu byli Zygmunt Goławski, Tadeusz Jandziszak, Maciej Pstrąg-Bieleński, Tadeusz Stański, Romuald Szeremietiew - do niedawna członkowie kierownictwa KPN.

Program

Dokumentem podstawowym, ogłoszonym w dniu utworzenia partii, była "Deklaracja programowa PPN" zawierająca podstawowe założenia programowe. W punkcie pierwszym stwierdzano, że tylko naród polski ma prawo decydować o ustroju państwa, formie rządu i kto ma władzę sprawować. Następnie podkreślano, że ustawiczne poszerzanie praw i wolności obywatelskich stanowi "tradycję polskiego życia publicznego". W punkcie trzecim podnoszono wartość chrześcijaństwa i Kościoła katolickiego dla życia narodu i państwa polskiego. Punkt czwarty uwypuklał rolę rodziny jako miejsca formowania osobowości człowieka, uczestnika życia społecznego i narodowego. W punkcie piątym wskazywano rolę gospodarki: "Życie gospodarcze w państwie powinno zapewnić godny i dostatni byt wszystkim obywatelom" stosownie do stopnia aktywności, wkładu pracy i jej użyteczności. Opowiadano się za gospodarką wolnorynkową. Sprawom kultury, oświaty i wychowania poświęcono punkt szósty Deklaracji. Wskazywano tu na znaczenie tożsamości narodowej i stwierdzano: "Polacy powinni być otwarci na rzeczywisty postęp i rozwój gwarantujący wejście w polskie jutro bez zrywania z narodowym wczoraj". Punkt ostatni mówił o polityce zagranicznej i bezpieczeństwie narodowym. Wskazywano na konieczność zawarcia "rzeczywistych sojuszy", nawiązanie przyjaznych stosunków z niedawnymi wrogami Polski, z Niemcami i Rosją oraz wspieranie dążeń wolnościowych narodów, które niegdyś należały do wspólnej z Polakami Rzeczypospolitej, Litwinów, Białorusinów, Ukraińców.

Koncepcję działania, jego cel, ale także analizę sytuacji Polski po stanie wojennym 1981 r. zawierał ogłoszony w 1986 r. tekst programowy PPN "Powstań Polsko. Zarys myśli programowej nowej prawicy polskiej". (Podpisany "Witold Skidel" - pseudonim R. Szeremietiewa). Odrzucano w nim postulat ugody i negocjowania z komunistami. Wskazywano, że system komunistyczny rozpada się i każdy następny wybuch społecznego gniewu (strajk generalny) należy przekształcić w działanie odbierające władzę komunistom. Ten czyn nazywany "powstaniem" i określano jako jedyny skuteczny sposób realizacji celu, jakim była niepodległość Polski. W części programowej "Polskie jutro - cel i droga" przedstawiano też wizję przyszłej Europy i miejsca w niej niepodległego państwa polskiego. Przewidywano zjednoczenie Niemiec, inne, korzystne dla Polski relacje z Niemcami, w konsekwencji także wejście Polski do zjednoczonej Europy. Wizjonersko brzmiały też postulaty włączenia Polski do NATO - tego postulatu w tamtym okresie nie podnosiło żadne ugrupowanie polityczne. Jednym z najważniejszych dokumentów programowych PPN był opracowany spis zasad konstytucyjnych przyszłej niepodległej RP. W dokumencie tym stwierdzano: "Konstytucja ustalona będzie w toku praworządnego postępowania ustawodawczego, zgodnie z wolą niewątpliwej większości społeczeństwa Polski". Określano w nim, sugerowano - jak mówił dokument: zasady podstawowe, prawa obywateli, zasady wyborcze, system rządowy i samorządowy, system gospodarczo-społeczny.


Organizacja

PPN była partią kadrową. Działając w konspiracji do 1989 r. formułę jawną przyjęła w końcu lutego 1990 r. Jej ówczesny stan był następujący: 729 członków (tylko osoby płacące składki) i współpracujących z PPN około 12 tys. - wg oceny władz partii. Organami naczelnymi PPN były Konwencja Krajowa będąca zjazdem delegatów i władzą najwyższą stronnictwa, w okresie między kongresami partią kierowała Rada Naczelna i jej prezydium. W skład prezydium wchodzili prezes PPN i przewodniczący rady R. Szeremietiew oraz członkowie prezydium: Ryszard Anders, Marian Banaś, Lech Jęczmyk, Andrzej Rozpłochowski (w USA), Tadeusz Stański. Sprawami organizacyjnymi zajmowała się Centralna Komisja Wykonawcza pod przewodnictwem T. Stańskiego. W skład CKW wchodzili przewodniczący okręgowych komisji wykonawczych: Jan Chmielewski (Mazowsze), M. Banaś (Małopolska), Krzysztof Frączek (Górny Śląsk), Zbigniew Kopystyński (Dolny Śląsk), Wojciech Kurpisz (Wielkopolska), Jarosław Kaczorowski (Pomorze Zachodnie), Andrzej Cybulski (Pomorze Gdańskie), Bogusław Owoc (Mazury i Warmia) i Jarosław Zdrojkowski (Lubelskie). W terenie funkcjonowało więc 9 okręgów oraz 32 rejony działania, zwykle na terenie większych miast, np. Leszno Wlkp. Poza granicami Polski działały przedstawicielstwa zagraniczne PPN. W Europie Zachodniej, w Austrii (Marek Stefan Szmidt), w Szwajcarii (Maria i Jerzy Grębscy), w Berlinie Zachodnim (Kazimierz Michalczyk) i na terenie Anglii - współpraca z organizacją "Solidarity with Solidarity" Tadeusza Jarskiego. W USA przedstawicielami PPN była Jadwiga Czuba z Chicago i Ryszard Jonak w Nowym Jorku, a w Kanadzie najpierw T. Jandziszak (po wyemigrowaniu do Kanady), a następnie Zbigniew Farmus w Toronto.

Publikacje PPN wydawała oficyna "Wydawnictwo im. Jerzego Łojka", nazwana tak dla upamiętnienia zmarłego historyka, który wspierał koncepcyjnie działania programowe PPN. Wydawano na małej poligrafii przegląd polityczny "Polska Niepodległa", pismo młodzieży PPN (Jarosław Kiepura) "Hotel Lambert" oraz biuletyny terenowe PPN "Sprawa", "Polska Niezależna", "Czyn Niepodległy", "Szaniec". Drukowano plakaty i znaczki. Wybito też medal pamiątkowy PPN.

Działalność

Poza pracami organizacyjnymi, tworzeniem struktur partii, akcją wydawniczą i informacyjną PPN zabiegała o stworzenie porozumień z ugrupowaniami widzącymi podobnie cele polskiej polityki i odrzucające ugodę z komunistami. Tu za głównego partnera władze PPN uważały organizację "Solidarność Walczącą" Kornela Morawieckiego. W praktyce okazało się, że w terenie często dochodziło do sytuacji, gdy członkowie SW i PPN działali solidarnie w obu organizacjach. W grudniu 1988 r. PPN i SW zawarły porozumienie o współpracy. Jednak największym osiągnięciem PPN było stworzenie Porozumienia Partii i Organizacji Niepodległościowych (maj 1987 r.), które przez ponad dwa lata stanowiło forum współdziałania wszystkich ugrupowań niepodległościowych. Poza PPN były to: Organizacja Liberalnych Demokratów "Niepodległość", Ruch Polityczny "Wyzwolenie", Organizacja "Wolność-Sprawiedliwość-Niepodległość", Unia Demokratów "Baza" i Grupa Polityczna "Samostanowienie".

Zmiany zachodzące w Polsce powodowały korektę w działaniach organizacyjnych i politycznych PPN. Przewidywane przesilenie i obalenie komunizmu w wyniku protestu społecznego (strajki w 1988 r.) nie nastąpiło, bowiem liderzy "Solidarności" podjęli rozmowy z władzami i strajki wygasili. PPN proponował więc zjednoczenie ugrupowań niepodległościowych i wysunięcie alternatywnego programu politycznego odrzucając kompromis z PZPR. Temu miała służyć formuła PPiON. Zwolennicy rozmów "okrągłego stołu" usiłowali przekonać PPN i inne ugrupowania do tego rozwiązania. 10 października władze PPN odrzuciły ofertę "ugodowców", a 13 października podobnie postąpiły pozostałe ugrupowania PPiON i "Solidarność Walcząca".

W swojej publicystyce i akcjach o charakterze zewnętrznym PPN ostro krytykowała "okrągły stół" widząc w nim akt zdrady ideałów Sierpnia '80. Z tych samych powodów ogłosiła bojkot wyborów w 1989 r. ocenianych przez władze PPN jako swoista legitymizacja PRL przez niedawną opozycję.

Innym osiągnięciem PPN było zorganizowanie na terenie Austrii (maj 1989 r.) konferencji "Kraj - Emigracja". Brali w niej udział przedstawiciele ugrupowań tworzących PPiON, środowisk polonijnych z Europy, USA i Kanady oraz ministrowie rządu RP na uchodźstwie, w tym przyszły prezydent, a wówczas minister spraw krajowych, Ryszard Kaczorowski.

Ścisłą współpracę PPN nawiązała ze związkowymi opozycjonistami Lecha Wałęsy skupionymi w Grupie Roboczej Komisji Krajowej "Solidarności" (Andrzej Gwiazda, Marian Jurczyk, Andrzej Słowik, Seweryn Jaworski). Działacze PPN uczestniczyli w pracach Grupy (Szeremietiew był doradcą leszczyńskiego regionu NSZZ "S" i członkiem Grupy) i prowadzili działania na rzecz demokratycznego wyboru władz reaktywowanego związku "Solidarność". Szczególnie intensywną działalność prowadzono na terenie Trójmiasta wspólnie z Federacją Młodzieży Walczącej, która z czasem zaczęła występować jako organizacja młodzieżowa PPN, a jej działacze zaczęli obejmować ważne funkcje w PPN.

Sporo wysiłku PPN kierowała na tereny Białorusi i Litwy. Zdołano zorganizować przedstawicielstwa partii na terenie Grodna i Wilna. Jedno z posiedzeń Rady Naczelnej PPN odbyło się w Wilnie, w czasie obchodów 200-lecia uchwalenia Konstytucji 3 Maja.

Po utworzeniu rządu Jana Olszewskiego działacze PPN trafili do administracji państwowej (prezes PPN został wiceministrem, a następnie ministrem obrony narodowej). Po obaleniu rządu w czerwcu 1992 r. PPN zbliżyła się do środowiska politycznego byłego premiera i weszła w skład nowo powołanej przez Olszewskiego partii Ruch dla Rzeczypospolitej.

Romuald Szeremietiew




PPN: zasady konstytucyjne przyszłej niepodległej RP

Konstytucja ustalona będzie w toku praworządnego postępowania ustawodawczego, zgodnie z wolą niewątpliwej większości społeczeństwa Polski. Sugeruje się następujące jej zasady:
Zasady podstawowe

Państwo polskie jest republiką parlamentarną, w której władzę sprawują przedstawiciele większości Narodu, z zachowaniem prawa mniejszości do proporcjonalnej reprezentacji i opozycji w Sejmie.

Zgodnie z zasadą samostanowienia Narodu prawo powstaje tylko z woli społeczeństwa przy wyraźnym oparciu na zdaniu większości. Państwo nie może zawierać umów międzynarodowych ograniczających suwerenność Rzeczypospolitej, zwłaszcza przesadzających o "wiecznym" uczestnictwie w jakimkolwiek systemie przymierzy. Żadna siła polityczna nie może mieć zapewnionej konstytucyjnej przewagi w Państwie. System państwowy oparty jest na trójpodziale - zgodnie z koncepcją Montesquieu - na trzy wzajemnie niezależne od siebie władze (Sejm, zapewne jednoizbowy), wykonawczą (prezydent państwa oraz rząd) i sądownicza (trybunały wszystkich instancji z Sądem Najwyższym jako instancją ostateczną; powinien istnieć Trybunał Konstytucyjny - może jako Izba Sądu Najwyższego - osądzający w razie potrzeby zgodność aktów rządowych z Konstytucją; a także, być może, rodzaj Naczelnego Sądu Administracyjnego, rozstrzygającego odwołania obywateli od decyzji administracji państwowej, łącznie z aktami MSW).
Prawa obywateli

Wszyscy obywatele mają równe prawa, a dostęp do stanowisk państwowych wynika tylko z osobistych kwalifikacji. Nie może istnieć żaden system przywilejów lub wyłączności regulujący dostęp do stanowisk publicznych (tzw. nomenklatura). Wolność osobista zagwarantowana jest ustawą o Policji Państwowej, która może przesłuchiwać tylko obywatela podejrzanego o konkretne przestępstwo określone w KK, nie dłużej niż 12 godzin. Zatrzymanie na dłużej niż 12 godzin wymaga pisemnej zgody sędziego śledczego. Urząd prokuratora (jako rzecznika interesów publicznych i Państwa) oddzielony jest od urzędu sędziego śledczego, a tylko ten ostatni - zalewny od hierarchii sądowej - może zalecić zatrzymanie obywatela na określony ustawą okres lub wydać nakaz przeszukania etc. Decyzje sędziego śledczego są zaskarżalne aż do Sądu Najwyższego. Przestępstwa natury politycznej - wyliczone w KK - rozstrzygane są we wszystkich instancjach przez sądy przysięgłych. Nie może istnieć żadna cenzura prewencyjna lub system "koncesyjny" na publikowanie druków i czasopism. Każdy obywatel może wydawać każdy rodzaj publikacji. Za nadużycia druku wydawca odpowiada tylko w trybie sądowym.

Każdy obywatel może opuścić terytorium Państwa czasowo lub na zawsze; na swoje żądanie otrzymuje stale ważny i stale posiadany paszport zagraniczny. Czasowe odebranie paszportu może nastąpić tylko uzasadnioną decyzją sędziego śledczego, zaskarżalną do wyższych instancji sądowych.

Wszystkie zmiany prawa karnego, postępowania procesowego, funkcjonowania władz policyjnych, wprowadzone po 22 lipca 1944 są nieważne; do czasu uchwalenia przez pochodzący z wolnych wyborów Sejm nowego KK i przepisów wykonawczych obowiązuje na terenie Państwa Polskiego KK z 11 lipca 1932.
Zasady wyborcze

Każda grupa obywateli może zgłosić listę wyborczą do Sejmu na obszarze swojego rejonu. Podział mandatów w Sejmie następuje proporcjonalnie do liczby oddanych w całym kraju ważnych głosów, między listy na które padło w sumie co najmniej 5% ogółu głosów. W każdym rejonie wybory są kontrolowane przez przedstawicieli grup, które zgłosiły listy. Nowo wybrany Sejm ustala kandydatury na urząd Prezydenta R.P. Wybory prezydenckie następują przez głosowanie powszechne, przy czym jeżeli żaden z kandydatów nie uzyska 50%+1 w pierwszej turze, w drugiej turze następuje rozstrzygnięcie między kandydatami, którzy znaleźli się na dwóch pierwszych miejscach po pierwszej turze (system francuski). Kadencja Sejmu i Prezydenta trwa 4 lata, z tym, że prezydencka wygasa 3 miesiące po sejmowej.
Rząd

Prezydent powołuje Rząd w pełnym składzie, Sejm udziela Rządowi votum zaufania większością głosów. Odmowa votum zaufania lub votum nieufności wobec jednego z ministrów lub całego Rządu przesądza o jego ustąpieniu. Prezydent mianuje wojewodów i starostów, którzy stanowią władzę administracyjną na określonych obszarach. Policja Państwowa jest kierowana centralnie.

Natomiast poza zakresem działań administracji i Policji na całym kraju działa:
System samorządowy

We wszystkich miastach i gminach istnieją lokalne zgromadzenia samorządowe, wyłonione przez wybory mieszkańców danego obszaru, a rozstrzygające o wydatkowaniu pochodzących z podatków kwot, pozostałych do dyspozycji każdego obszaru, tudzież o wyborze wójtów, burmistrzów etc.
System gospodarczo-społeczny

Ustawy gwarantują wszystkie formy własności środków produkcji i obszarów rolnych: prywatne, samorządowe, spółdzielcze, państwowe etc. Wszystkie przedsiębiorstwa produkcyjne działają w warunkach wolnej gry rynkowej i nie jest dozwolone odgórne stosowanie regulacji ich produkcji lub sprzedaży wyrobów. Przedsiębiorstwa państwowe zarządzane są na zasadach obowiązujących dla podobnych przedsiębiorstw w Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 31 sierpnia 1939. Istnieje wolność prywatnych inwestycji przemysłowych o nieograniczonej wielkości. Zapewnia się wszystkim przedsiębiorstwom wolność handlu zagranicznego (nie może istnieć państwowy monopol handlu zagranicznego) z obowiązkiem dokonywania transakcji przez banki koncesjonowane w Polsce. Nie istnieje górna granica posiadania obszarów rolnych; zapewnia się niekontrolowany przez Państwo wolny obrót ziemią.

System podatkowy służy tylko zapewnieniu odpowiednich dochodów Skarbowi Państwa i nie może być wykorzystywany do regulowania inwestycji lub produkcji jakiegokolwiek bądź sektora.

Rada Naczelna Polskiej Partii Niepodległościowej
Warszawa. 24 stycznia 1985
Powrót do góry
Ogląda profil użytkownika Wyślij prywatną wiadomość
Wyświetl posty z ostatnich:   
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum Strona Główna -> LEKTURA, PUBLIKACJE Wszystkie czasy w strefie CET (Europa)
Strona 1 z 1
Skocz do:  
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach
Możesz dodawać załączniki na tym forum
Możesz ściągać pliki na tym forum