Forum  Strona Główna

 
 FAQFAQ   SzukajSzukaj   UżytkownicyUżytkownicy   GrupyGrupy   RejestracjaRejestracja 
 ProfilProfil   Zaloguj się, by sprawdzić wiadomościZaloguj się, by sprawdzić wiadomości   ZalogujZaloguj 

INSTRUKCJA - Załącznik do Zarządzenia nr 00102

 
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum Strona Główna -> Publikacje
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Kazimierz Michalczyk
Site Admin


Dołączył: 03 Wrz 2006
Posty: 1573

PostWysłany: Nie Lis 21, 2010 8:29 pm    Temat postu: INSTRUKCJA - Załącznik do Zarządzenia nr 00102 Odpowiedz z cytatem

http://www.ipn.gov.pl/portal/pl/229/3528/Instrukcje_pracy_operacyjnej_aparatu_bezpieczenstwa_19451989.html?search=185646
Materiały pomocnicze Biura Edukacji Publicznej IPN.
Instrukcje Pracy Operacyjnej Aparatu Bezpieczeństwa (1945 - 1989)
Opracował Tadeusz Ruzikowski, Warszawa 2004.



Załącznik do Zarządzenia nr 00102
Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia
09 grudnia 1989 r.


TAJNE SPE [JALNEGO]
ZNACZENIA


INSTRUKCJA
w sprawie szczegółowych zasad działalności operacyjnej Służby Bezpieczeństwa

ROZDZIAł I
WYJAŚNIENIE WYRAŻEŃ


§ 1.
1. Jednostkami operacyjnymi Służby Bezpieczeństwa MSW są:
Departament I, Departament II, Departament Ochrony Konstytucyjnego Porządku Państwa, Departament Ochrony Gospodarki, Departament Studiów i Analiz oraz odpowiadające im komórki organizacyjne (stanowiska) WUSW (SUSW) i RUSW (równorzędne).

2. Jednostkami operacyjno-technicznymi MSW są:
Departament Techniki, Biura „A”, „B” i „C” oraz odpowiadające im komórki organizacyjne w WUSW (SUSW).

3. Departamentami (równorzędnymi) są jednostki organizacyjne MSW, o których mowa w ust. 1 i 2 oraz Biuro Ochrony Rządu MSW.

4. Działalność operacyjna Służby Bezpieczeństwa polega na tajnym rozpoznawaniu, wykrywaniu i przeciwdziałaniu zagrożeniom bezpieczeństwa państwa przy pomocy – przewidzianych prawem – środków, metod i form, o których mowa w niniejszej instrukcji.

ROZDZIAŁ II
ŹRÓDŁA INFORMACJI OPERACYJNEJ


§ 2.
1. Służba Bezpieczeństwa w działalności operacyjnej korzysta z osobowych i rzeczowych źródeł informacji.

2. Tajnymi osobowymi źródłami informacji są: tajny współpracownik, osoba informująca i konsultant.
3. Rzeczowymi źródłami informacji są wszelkiego rodzaju materiały zawierąjace interesujące Służbę Bezpieczeństwa wiadomości.

§ 3.
1. Tajnym współpracownikiem jest osoba pozyskana do współpracy ze Służba Bezpieczeństwa w celu uzyskiwania w sposób tajny ważnych informacji dla tej służby oraz realizacji innych zadań.

2. Tajny współpracownik może z upoważnienia Służby Bezpieczeństwa kierować lub koordynować pracę innych tajnych współpracowników.

3. Osoba informująca jest osobą, która doraźnie, w sposób tajny pomaga Służbie Bezpieczeństwa, w szczególności przez udzielanie informacji interesujących tę służbę o osobach, zdarzeniach i zjawiskach.

4. Konsultant to osoba, która ze względu na posiadanie specjalnych wiadomości udziela Służbie Bezpieczeństwa informacji w postaci ocen i ekspertyz lub tłumaczeń językowych, niezbędnych w zakresie działalności operacyjnej.


TYPOWANIE I OPRACOWYWANIE KANDYDATÓW NA TAJNYCH WSPÓŁPRACOWNIKÓW
§ 4.
1. W typowaniu osoby na kandydata na tajnego współpracownika należy brać pod uwagę potrzeby operacyjne, predyspozycje i możliwości wykonywania zadań operacyjnych obecnie lub w przyszłości.

2. Wytypowany kandydat jest opracowywany pod względem określenia celowości i realności pozyskania.
W trakcie opracowania uwzględnia się:
1) obecne i przewidywane możliwości operacyjne;
2) cechy osobiste;
3) predyspozycje niezbędne do prawidłowego wykonywania zadań operacyjnych;
4) stosunek do Służby Bezpieczeństwa;
5) gwarancję zachowania tajności współpracy.

3. Raport zawierający wniosek o opracowanie kandydata zatwierdza w departamencie (równorzędnym) i WUSW (SUSW) naczelnik wydziału (komórki organizacyjnej) lub jego zastępca, a w RUSW (równorzędnych) szef lub jego zastępca ds. Służby Bezpieczeństwa.

4. Kandydata opracowuje się w czasie nie przekraczającym jednego roku. W uzasadnionych wypadkach przełożony może przedłużyć okres opracowania na czas oznaczony.

5. Pozytywne wyniki opracowania stanowią warunek przedstawienia raportu o zezwolenie na pozyskiwanie, który powinien zawierać:
1) dane osobowe;
2) wszechstronną charakterystykę kandydata;
3) cel i realne możliwości pozyskania;
4) motywy i taktykę pozyskania;
5) miejsce pozyskania i sposób przybycia kandydata na spotkanie;
6) sposób postępowania w razie niepomyślnej próby pozyskania;
7) wskazanie funkcjonariusza lub funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa, ktorzy przeprowadzą pozyskanie;
8 ) sposób postępowania w razie odmowy złożenia pisemnego zobowiazania do współpracy, jeżeli istnieje taki wymóg.

6. Zgodę na pozyskanie tajnych osobowych źródeł informacji z zastrzeżeniem ust, 7, 9 i 10 wyraża:
w departamencie (równorzędnym) i WUSW (SUSW) naczelnik wydziału (komórki organizacyjnej) lub jego zastępca, a w RUSW (równorzędnych) szef lub jego zastępca ds. Służby Bezpieczeństwa.

7. Raport w sprawie zezwolenia na pozyskanie lub zmianę kategorii osobowych źrodeł informacji na tajnego wspołpracownika zatwierdza: w departamencie (równorzędnym) dyrektor lub jego zastępca, a w WUSW (SUSW) i RUSW (równorzędnych) szef WUSW (SUSW) lub jego zastępca ds. Służby Bezpieczeństwa.

8. Jeżeli pozyskanie osoby na tajnego współpracownika może skutkować negatywnymi następstwami
prawnymi, zgoda na pozyskanie winna być poprzedzona konsultacją z jednostką śledczą

9. Zgodę na pozyskanie do współpracy cudzoziemca zatwierdza dyrektor właściwego departamentu po uzgodnieniu z dyrektorem Departamentu I MSW. Pozyskiwanie cudzoziemców zatrudnionych w instytucjach rządowych lub organizacjach międzynarodowych wymaga uprzednio uzgodnienia z Szefem Służby Wywiadu i Kontrwywiadu MSW.

10. Jeżeli istnieje duże prawdopodobieństwo, iż próba pozyskania tajnego współpracownika może zakończyć się negatywnie, powodując szczególnie ujemne skutki dla ważnych interesów państwa, zgodę na pozyskanie wyraża Minister Spraw Wewnętrznych lub odpowiednio upoważniony przez niego podsekretarz stanu, szef Służby Wywiadu i Kontrwywiadu, Szef Służby Bezpieczeństwa w MSW.

ZASADY POZYSKANIA TAJNYCH WSPÓŁPRACOWNIKÓW
§ 5.

1. Pozyskanie powinno być aktem jednorazowym. W operacyjnie uzasadnionych wypadkach pozyskanie może być wynikiem stopniowego procesu. Należy dążyć do sytuacji, w której kandydat w czasie pozyskania z własnej woli zadeklaruje chęć współpracy ze Służbą Bezpieczeństwa.

2. Pozyskanie w miarę możliwości powinno zakończyć się przyjęciem od kandydata własnoręcznie sporządzonego i podpisanego nazwiskiem zobowiązania, zawierajacego:
1) wyrażenie zgody na współpracę ze Służbą Bezpieczeństwa;
2) potwierdzenie faktu pouczenia go o prawnym obowiazku zachowania w tajemnicy powziętych w toku współpracy ze Służbą Bezpieczeństwa wiadomości, których ujawnienie mogłoby narazić na szkodę bezpieczeństwo względnie inny ważny interes polityczny lub gospodarczy państwa;
3) określenie pseudonimu, jakiego będzie używać w trakcie współpracy;
4) ewentualne wyznaczenie zakresu współpracy.

3. Po wyrażeniu zgody na współpracę należy z tajnym współpracownikiem omówić:
1) konieczność zachowania w tajemnicy współpracy ze Służbą Bezpieczeństwa;
2) sposób wykonywania zadań;
3) zasady opracowywania informacji dotyczacych wykonania zadań oraz ich przekazywania;
4) konieczność zachowania obiektywizmu w przekazywanych informacjach;
5) system łączności, w tym alarmowej;
6) w stosownej formie uprawnienia do świadczeń odszkodowawczych, przysługujacych w razie utraty
życia lub poniesienia uszczerbku na zdrowiu, albo szkody w mieniu podczas udzielania pomocy Służbie Bezpieczeństwa;
7) zasady i formy wynagradzania oraz rekompensowania kosztów ponoszonych w toku realizacji zadań (w zależności od potrzeb).

4. Zależnie od sytuacji zasadniczy cel pozyskania może nie być ujawniony do czasu potwierdzenia wiarygodności i lojalności tajnego współpracownika.

5. Pozyskanie tajnego współpracownika zatwierdzają przełożeni w § 4 ust. 7, 9 i 10.

6. W razie niewyrażenia zgody na współpracę przez kandydata na tajnego współpracownika należy dążyć do złożenia przez niego pisemnego zobowiązania do zachowania w tajemnicy faktu i treści rozmowy.

7. Dokumenty dotyczace tajnego współpracownika gromadzi się odpowiednio w teczce personalnej lub teczce pracy tajnego współpracownika, które przechowuje się w uprawnionych jednostkach Służby Bezpieczeństwa w warunkach zapewniajacych ich ochronę.
Sposób i miejsce przechowywania teczek personalnych i teczek pracy tajnych współpracowników określaja:
w departamencie (równorzędnym) dyrektor lub jego zastępca, a w WUSW (SUSW) i RUSW (równorzędnych) szef WUSW (SUSW) lub jego zastępca ds. Służby Bezpieczeństwa.

ZASADY PRACY Z TAJNYM WSPÓŁPRACOWNIKIEM
§ 6.

1. Funkcjonariusz Służby Bezpieczeństwa jest zobowiazany do:
1) zapewnienia tajności współpracy;
2) szkolenia tajnego współpracownika;
3) stosowania rożnych form kontroli zachowania tajnego współpracownika, a szczegolnie sposobu wykonywania przez niego zadań;
4) przestrzegania zasad etyki zawodowej przez funkcjonariusza;
5) kształtowania zaufania tajnego współpracownika do Służby Bezpieczeństwa, szczególnie przez własną postawę, kwalifikacje zawodowe oraz kulturę osobistą funkcjonariusza.

2. We współpracy z tajnym współpracownikiem i innymi tajnymi osobowymi źródłami informacji nie
wolno:
1) ujawniać informacji dotyczacych osób, zdarzeń i zjawisk interesujacych Służbę Bezpieczeństwa, chyba że wynika to z potrzeb operacyjnych;
2) sugerować postępowania, które mogłoby naruszać przepisy prawa;
3) składać niemożliwych do spełnienia obietnic;
4) nakłaniać do czynów sprzecznych z zasadami etyki;
5) przyjmować od tajnych osobowych źródeł informacji korzyści majatkowych lub osobistych.

3. Tajny współpracownik przekazuje informacje w miarę możliwości na piśmie. Dopuszcza się przyjmowanie informacji w innej formie.

4. Przyjętą informację funkcjonariusz Służby Bezpieczeństwa ocenia i uzupełnia własnymi uwagami.
Odnotowuje w niej przekazane tajnemu współpracownikowi zadania oraz określa przedsięwzięcia do realizacji wynikajace z danej informacji, a także ewentualne propozycje co do sposobu postępowania z technicznymi nośnikami informacji, jeżeli informacja utrwalona została przy ich użyciu.

5. Do współpracy z tajnym współpracownikiem wyznacza się funkcjonariusza Służby Bezpieczeństwa
odpowiedniego pod względem poziomu inteligencji, cech osobowych (w miarę możliwości w zbliżonym wieku), przygotowania zawodowego.

6. Podstawową formą łaczności funkcjonariusza Służby Bezpieczeństwa z tajnymi osobowymi źródłami informacji są spotkania osobiste; zależnie od sytuacji można stosować inne pomocnicze formy łaczności.

7. Przekazanie tajnego osobowego źródła informacji innemu funkcjonariuszowi Służby Bezpieczeństwa w tej samej jednostce operacyjnej może nastapić tylko w uzasadnionych wypadkach, po zatwierdzeniu raportu w sprawie przekazania tajnego osobowego źródła informacji przez przełożonych, określonych w § 4 ust. 6 i 7.

8. W razie wyjazdu tajnego współpracownika do obcego państwa, w zależności od potrzeb operacyjnych, przekazuje się go do dyspozycji Departamentu I MSW.
9. W sytuacjach uzasadnionych potrzebami operacyjnymi tajny współpracownik może zostać przekazany innej jednostce operacyjnej Służby Bezpieczeństwa, Milicji Obywatelskiej, Wojskowej Służbie Wewnętrznej, Jednostek Wojskowych Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, Zwiadowi Wojsk Ochrony Pogranicza, Wojskowej Służbie Wewnętrznej Ministerstwa Obrony Narodowej lub Zarzadowi II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. Decyzję o przekazaniu w ramach resortu spraw wewnętrznych podejmują przełożeni, określeni w § 4 ust. 6 i 7, a w pozostałych wypadkach przełożeni, określeni w § 4 ust. 7.

10. Jakiekolwiek odstępstwo od przestrzegania zasady tajności pracy z tajnymi osobowymi źródłami
informacji może nastąpić tylko w wypadkach szczególnie uzasadnionych ważnymi względami społecznymi lub operacyjnymi. Odstępstwo takie powinno być uzgodnione z tajnym osobowym źródłem informacji.
Decyzję w tej sprawie podejmują: w departamencie (równorzędnym) dyrektor, a w WUSW (SUSW)
i RUSW (równorzędnych) szef WUSW (SUSW) lub zastępca szefa ds. Służby Bezpieczeństwa. Realizacja decyzji wymaga odnotowania odpowiednio w teczce personalnej tajnego współpracownika lub w dokumentacji dotyczącej innego tajnego osobowego źródła informacji, względnie w danej sprawie w wypadkach określonych w § 10 pkt 6.

ZLECANIE ZADAŃ TAJNYM WSPÓŁPRACOWNIKOM
§ 7.

1. Zadania dla tajnego współpracownika z zakresu działania Służby Bezpieczeństwa powinny być celowe, konkretne, realne oraz uwzględniać sposóby i terminy ich wykonania.

2. Zadania realizowane w ramach kombinacji i gry operacyjnej opracowuje się na piśmie, a następnie
zapoznaje z nimi tajnego współpracownika.

3. Zadania w ramach kombinacji operacyjnej w sprawach operacyjnego rozpracowania zatwierdza:
w departamencie (równorzędnym) dyrektor, a w WUSW (SUSW) i RUSW (równorzędnych) szef WUSW (SUSW) lub zastępca szefa ds. Służby Bezpieczeństwa. Zadania w ramach gry operacyjnej zatwierdza dyrektor właściwego departamentu (równorzędnego).

4. Udział tajnego współpracownika w obcym wywiadzie, w działalności ośrodka dywersji bądź nielegalnej organizacji może nastapić tylko w wypadkach realizowania określonych zadań operacyjnych szczególnie ważnych dla interesów bezpieczeństwa państwa. Decyzje w tym zakresie podejmuje Szef Służby Wywiadu i Kontrwywiadu MSW lub Szef Służby Bezpieczeństwa Ministerstwa Spraw Wewnętrznych.

5. Uzgodnienia z dyrektorem Departamentu I MSW wymagają:
1) wyjazdy za granicę wartościowych tajnych współpracowników, którzy dysponują możliwościami realizacji zadań wywiadowczych;
2) kontrola i zabezpieczenie realizowanych przez tajnego współpracownika zadań za granicą;
3) nawiazywanie lub utrzymanie łaczności z tajnym współpracownikiem realizujacym zadania za granicą.

KONTROLA TAJNEGO WSPÓŁPRACOWNIKA
§ 8.

1. Przez cały okres współpracy kontrolowana jest wiarygodność przekazywanych przez tajnego współpracownika informacji.

2. Kontrola, o ktorej mowa w ust. 1, polega w szczegolności na:
1) ocenie postępowania tajnego współpracownika w toku realizacji zadań;
2) ocenie otrzymywanych od niego informacji;
3) porównywaniu uzyskanych przez niego informacji z informacjami uzyskanymi z innych źródeł.

3. Ocenę współpracy z tajnym współpracownikiem sporządza się po zakończeniu sprawy, w której był
wykorzystywany. W wypadku zadań długofalowych ocenę sporzadza się nie rzadziej niż raz na dwa lata.

4. Przełożeni zobowiązani są do oceny przebiegu współpracy z tajnym współpracownikiem, a w uzasadnionych wypadkach przeprowadzania spotkań kontrolnych.

5. Dyrektorzy departamentów (równorzędnych) w ramach nadzoru nad komórkami organizacyjnymi
WUSW (SUSW) i RUSW (równorzędnych) mają prawo wglądu do teczek tajnych współpracowników
(personalnej i pracy) i do spotkań kontrolnych. Ze spotkań kontrolnych sporzadza się notatkę służbową z uwagami i zaleceniami.

6. Jednostka operacyjna Służby Bezpieczeństwa, z którą czasowo współpracował tajny współpracownik, informuje pisemnie właściwą jednostkę operacyjną o ocenie tej współpracy.

7. Jeżeli informacje przekazane przez tajnego współpracownika lub inne tajne osobowe źródło informacji stanowią jedyną podstawę do wszczęcia postępowania karnego, w spotkaniu kontrolnym z tajnym współpracownikiem lub innym tajnym osobowym źródłem informacji przed wszczęciem postępowania może wziąć udział upoważniony funkcjonariusz jednostki śledczej, za zgoda dyrektora jednostki operacyjnej, w porozumieniu z dyrektorem jednostki śledczej, a w WUSW (SUSW) i RUSW (równorzędnych) za zgodą szefa WUSW (SUSW) lub jego zastępcy ds. Służby Bezpieczeństwa.

8. Dokumentacja z wykonania czynności, o których mowa w ust. 2–7, dotycząca tajnego współpracownika, przechowywana jest w jego teczce personalnej.

ZAWIESZENIE I ROZWIĄZANIE WSPÓŁPRACY Z TAJNYM WSPÓŁPRACOWNIKIEM
§ 9.

1. Zawieszenie współpracy z tajnym współpracownikiem może nastąpić w uzasadnionych sytuacjach,
w szczególności jeżeli tajny współpracownik nie ma w danym czasie możliwości realizowania zadań operacyjnych, wyraża chęć dalszej współpracy i przewiduje się możliwość jego wykorzystania w przyszłości.

2. Decyzję o zawieszeniu współpracy z tajnym współpracownikiem podejmują przełożeni określeni
w § 4 ust. 7. Decyzję tę odnotowuje się w teczce personalnej tajnego współpracownika. W okresie zawieszenia współpracy z tajnym współpracownikiem jego teczka personalna i teczka pracy przechowywane są w jednostce operacyjnej Służby Bezpieczeństwa.

3. O zawieszeniu współpracy informuje się tajnego współpracownika, uzgadniając z nim jednocześnie
sposób ponownego nawiazania łączności.
4. Współpracę z tajnym współpracownikiem rozwiazuje się w razie braku możliwości lub celowości dalszego korzystania z jego współpracy, a w szczegolności:
1) utracenia możliwości wykonywania zadań operacyjnych przez tajnego współpracownika, zwłaszcza
w razie ujawnienia jego współpracy ze Służbą Bezpieczeństwa;
2) stwierdzenia faktów dezinformacji przez tajnego współpracownika;
3) złego stanu zdrowia tajnego współpracownika;
4) wykorzystania przez tajnego współpracownika współpracy ze Służbą Bezpieczeństwa do popełnienia przestępstwa;
5) odstąpienia od współpracy przez tajnego współpracownika.

5. Decyzję o rozwiazaniu współpracy z tajnym współpracownikiem podejmują przełożeni określeni
w § 4 ust. 7.

6. Tajnego współpracownika powiadamia się o rozwiazaniu współpracy, pobierając od niego zobowiazanie o zachowaniu tej współpracy w tajemnicy.

7. W uzasadnionych wypadkach na prośbę tajnego współpracownika zobowiązanie o współpracy może zostać zniszczone w jego obecności. Fakt ten powinien być odnotowany w teczce personalnej tajnego współpracownika.

UPROSZCZONE ZASADY WSPÓŁPRACY Z OSOBAMI INFORMUJNCYMI I KONSULTANTAMI
§ 10.

Wobec osoby informującej i konsultanta stosuje się uproszczone zasady, polegające na:
1) opracowywaniu kandydatów w ramach zabezpieczenia operacyjnego;
2) niepobieraniu zobowiązania o współpracy, z pouczeniem o obowiązku określonym w § 5 ust. 2 pkt.2.
O obowiązku tym należy również poinformować przy rozwiązywaniu współpracy, a także w razie odmowy współpracy;
3) określaniu zadań i kierunków ich wykorzystania w planach spraw;
4) omawianiu w trakcie współpracy problemów związanych z prawidłowym wykonywaniem zadań wyłącznie w niezbędnym zakresie;
5) prowadzeniu dokumentacji w ramach jednej teczki ewidencji operacyjnej;
6) w wypadkach podyktowanych ważnymi względami operacyjnymi, we współpracy z osobą informującą i konsultantem, niezbędną dokumentację można prowadzić w sprawie, do której są oni wykorzystywani bez ich rejestracji w ewidencji operacyjnej. Decyzję w sprawie podejmuje przełożony określony w § 4 ust. 6.

WYNAGRODZENIE TAJNYCH OSOBOWYCH ŹRODEŁ INFORMACJI
§ 11.

1. Wydatki poniesione przez tajne osobowe źródła informacji przy realizacji zleconych zadań podlegają zwrotowi z funduszu operacyjnego Służby Bezpieczeństwa.

2. Tajne osobowe źródła informacji mogą być wynagradzane stosownie do ważności wykonywanych zadań, wkładu pracy przy ich realizacji lub wartości przekazywanych informacji; wysokość nagrody ustala przełożony dysponujacy funduszem operacyjnym.

3. W uzasadnionych wypadkach może być wypłacane tajnemu współpracownikowi stałe wynagrodzenie.
Decyzję w tym zakresie podejmują: w departamencie (równorzędnym) dyrektor, a w WUSW (SUSW)
i RUSW (równorzędnych) szef WUSW (SUSW) lub zastępca szefa ds. Służby Bezpieczeństwa.

4. Pokwitowania i raporty kasowe dotyczące tajnego współpracownika przechowuje się w jego teczce
personalnej.

5. Świadczenia odszkodowawcze przysługujące w razie utraty życia lub poniesienia uszczerbku na zdrowiu, albo szkody w mieniu podczas udzielania pomocy Służbie Bezpieczeństwa regulują odrębne przepisy.

OFICJALNE OSOBOWE ŹRODŁA INFORMACJI WYKORZYSTYWANE DO CELÓW OPERACYJNYCH
§ 12.

1. Oficjalnymi osobowymi źródłami informacji są osoby, które z racji zajmowanych stanowisk, pełnionych funkcji lub posiadanej wiedzy mogą okresowo lub stale udzielać informacji interesujących Służbę Bezpieczeństwa.

2. W sytuacjach uzasadnionych względami operacyjnymi rzeczywisty przedmiot zainteresowań Służby
Bezpieczeństwa powinien być utajniony.

3. Informacje i materiały uzyskane od oficjalnych osobowych źródeł informacji, mające wartość operacyjną, włącza się do spraw ewidencji operacyjnej.

4. Spośród oficjalnych osobowych źródeł informacji można po odpowiednim sprawdzeniu typować
kandydatów na tajne osobowe źródła informacji.

5. W uzasadnionych wypadkach oficjalne osobowe źródła informacji można za dostarczenie wartościowych informacji wynagrodzić z funduszu operacyjnego według zasad określonych w § 11.

6. Oficjalnych osobowych źródeł informacji nie rejestruje się w kartotece ewidencji operacyjnej.

ZASADY PRZYGOTOWANIA I WYKORZYSTANIA MIEJSC SPOTKAŃ ORAZ UTRZYMYWANIE ŁĄCZNOŚCI Z TAJNYMI OSOBOWYMI ŹRÓDŁAMI INFORMACJI
§ 13.

1. W celu zapewnienia łączności oraz ochrony tajności spotkań i kontaktów z tajnymi osobowymi źródłami informacji, a szczególnie z tajnymi współpracownikami, przygotowuje i wykorzystuje przede wszystkim:
1) mieszkanie kontaktowe – MK.
2) lokale kontaktowe – LK.
3) punkty kontaktowe – PKT.

2. Mieszkania kontaktowe i lokale kontaktowe stanowią podstawowe miejsca odbywania spotkań z tajnymi współpracownikami.

3. Mieszkaniem kontaktowym (MK) jest lokal mieszkalny lub inne pomieszczenie (obiekt) pozostający
w wyłacznej dyspozycji Służby Bezpieczeństwa, którego przeznaczenie jest utajnione. MK wykorzystywane jest wyłacznie do celów operacyjnych. Sposób przygotowania MK jest określony odrębnymi przepisami.

4. Lokalem kontaktowym (LK) jest mieszkanie prywatne lub inne pomieszczenie wykorzystywane
w sposób utajniony i za zgoda jego posiadacza (dysponenta) do odbywania w nim spotkań z tajnymi osobowymi źródłami informacji względnie do innych celów operacyjnych.

5. Nie organizuje się LK w:
1) pomieszczeniach organów państwowych, partyjnych, organizacji młodzieżowych, zwiazków zawodowych, sądów i prokuratur;
2) pomieszczeniach zamieszkałych przez posłów, senatorów, członków władz politycznych i państwowych, pracowników Najwyższej Izby Kontroli, sędziów i prokuratorów.

6. Przygotowanie LK wymaga przestrzegania w szczególności następujących zasad:
1) nieorganizowania LK w sasiedztwie lokali zamieszkałych przez osoby rozpracowywane przez jednostki operacyjne Służby Bezpieczeństwa, Wojskową Służbę Wewnętrzną Ministerstwa Obrony Narodowej, Zarząd II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Wojskową Służbę Wewnętrzna Jednostek Wojskowych MSW i Zwiadu Wojsk Ochrony Pogranicza;
2) zagwarantowania ochrony tajności współpracy przez posiadacza (dysponenta) lokalu i osoby z nim
zamieszkałe;
3) zapewnienia tajności spotkań, zwłaszcza przez odpowiednie usytuowanie LK, ustalenie dróg dojścia, wejścia i wyjścia.

7. Należy unikać organizowania LK:
1) kilku w jednym budynku;
2) w sąsiedztwie osób pozostających w innym zainteresowaniu niż rozpracowanie operacyjne służb, o których mowa w ust. 6 pkt 1, jeżeli istnieje niebezpieczeństwo ujawnienia.

8. Opracowanie LK obejmuje:
1) zebranie informacji charakteryzujących posiadacza (dysponenta) lokalu, osoby w nim zamieszkałe
oraz najbliższych sąsiadów;
2) sprawdzenie w ewidencji operacyjnej;
3) opracowanie planu LK, szkicu sytuacyjnego budynku oraz dróg dojścia, wejścia i wyjścia.

9. Raport w sprawie przygotowania LK zatwierdza: w departamencie (równorzędnym) i WUSW
(SUSW) naczelnik wydziału, a w RUSW (równorzędnym) szef lub zastępca szefa ds. Służby Bezpieczeństwa.

10. Po zatwierdzeniu raportu w sprawie przygotowania LK funkcjonariusz Służby Bezpieczeństwa przeprowadza rozmowę z jego posiadaczem (dysponentem), przedstawiając ofertę wykorzystania lokalu dla potrzeb Służby Bezpieczeństwa. W wypadku przyjęcia oferty zawiera się pisemna umowę, określającą warunki i sposób korzystania z lokalu, przyjmuje się zobowiązanie o zachowaniu w tajemnicy faktu świadczenia usług Służbie Bezpieczeństwa oraz określa się sposób uzasadnienia korzystania z LK wobec otoczenia.

11. Raport w sprawie wykorzystania LK zatwierdzają przełożeni, o których mowa w ust. 9.

12. Przy korzystaniu z MK lub LK należy:
1) dbać o właściwy dobór i liczbę tajnych osobowych źródeł informacji odbywających spotkania w tym samym MK lub LK;
2) przed wprowadzeniem tajnego osobowego źródła informacji uzyskać zgodę: w departamencie (równorzędnym) i WUSW (SUSW) naczelnika wydziału (komórki organizacyjnej), a w RUSW (równorzędnych) szefa lub jego zastępcy ds. Służby Bezpieczeństwa; fakt ten odnotowuje się w teczce ewidencyjnej MK lub LK i personalnej tajnego współpracownika lub w dokumentacji innego tajnego osobowego źródła informacji;
3) każdą informację świadczącą o ujawnieniu MK lub LK niezwłocznie wyjaśnić, a w razie jej potwierdzenia podjać odpowiednie przeciwdziałania, nie wyłaczając rozwiazania umowy z posiadaczem (dysponentem);
4) sporzadzić nie rzadziej niż raz na dwa lata ocenę stopnia bezpieczeństwa korzystania z MK lub LK;
5) nie odbywać spotkań z tajnym osobowym źródłem informacji znanym posiadaczowi (dysponentowi) lokalu.

13. Dokumenty dotyczące MK i LK przechowuje się w teczce ewidencyjnej.

14. Punktem kontaktowym (PKT) jest prywatny adres lub telefon, którego posiadacz (dysponent) świadomie pośredniczy w jedno- lub dwustronnej łączności Służby Bezpieczeństwa z tajnym osobowym źródłem informacji. Przy opracowywaniu PKT stosuje się odpowiednio zasady przewidziane w § 13 ust. 9, 10 i 11.

§ 14.
Na terenie obiektów pozaresortowych – instytucji państwowych, zakładów pracy, szkół itp. – nie mogą być organizowane pomieszczenia do stałego ich wykorzystywania przez Służbę Bezpieczeństwa.

RZECZOWE ŹRÓDŁA INFORMACJI
§ 15.

1. Rzeczowymi źródłami informacji, o których mowa w § 2 ust. 3, są w szczególności:
1) materiały informacyjne pochodzące ze środków techniki operacyjnej;
2) kartoteki oraz zbiory archiwalne resortu spraw wewnętrznych;
3) dane z systemów informatycznych;
4) materiały będące w dyspozycji jednostek organizacyjnych resortu spraw wewnętrznych i obrony narodowej;
5) informacje urzędów państwowych, organizacji politycznych i społecznych;
6) materiały stanowiące źródło informacji o działalności przestępczej;
7) wydawnictwa krajowe i zagraniczne.

2. Materiały mogące stanowić dowody przestępstwa powinny być odpowiednio zabezpieczone w celu ich ewentualnego wykorzystania w postępowaniu karnym. Sposób zabezpieczenia tych materiałow każdorazowo uzgadnia się z jednostką śledczą.

ROZDZIAŁ III
METODY DZIAŁALNOŚCI OPERACYJNEJ
§ 16.

1. W celu realizacji podstawowych zadań Służba Bezpieczeństwa dla racjonalnego wykorzystania tajnych osobowych źródeł informacji, a szczególnie tajnych współpracowników, stosuje metodę agenturalną.
Metodę tą stosuje się najczęściej w powiazaniu z innymi metodami działalności operacyjnej dla przeprowadzenia sprawnych działań rozpoznawczych, wykrywczych i zapobiegawczych, a szczegolnie w rozpracowywaniu osoby, grupy osób lub organizacji.

2. Ze względu na wykorzystywane środki Służba Bezpieczeństwa może stosować ponadto metody operacyjno - techniczne.

3. Kombinacja operacyjna to manewr taktyczny stanowiący zespół działań skoordynowanych wewnętrznie i kompleksowych, dających szanse sprawnego i efektywnego wykonania ważnych i złożonych zadań Służby Bezpieczeństwa. W wyjatkowych wypadkach dopuszczalne jest wprowadzenie do kombinacji operacyjnej jako bezpośredniego wykonawcy funkcjonariusza Służby Bezpieczeństwa za zgoda właściwego podsekretarza stanu w MSW. Raport w sprawie zastosowania kombinacji operacyjnej zatwierdza w sprawach operacyjnego rozpracowania w MSW dyrektor departamentu (równorzędnego), a w WUSW (SUSW) i RUSW (równorzędnych) szef WUSW (SUSW) lub jego zastępca ds. Służby Bezpieczeństwa.
W pozostałych sprawach raport zatwierdzają w MSW i WUSW (SUSW) naczelnicy wydziałów, a w RUSW (równorzędnych) szef lub jego zastępca ds. Służby Bezpieczeństwa.

4. Gra operacyjna to kompleksowa metoda polegajaca na oddziaływaniu przez Służbę Bezpieczeństwa na przeciwnika za pomoca pozorowanych czynności, w bezpośrednim z nim kontakcie i przy wykorzystaniu sprawdzonych i dyspozycyjnych tajnych współpracowników dla osiagnięcia znaczącej przewagi strategicznej. Istotą gry operacyjnej jest brak orientacji przeciwnika o jej prowadzeniu. Stosowana jest wyłacznie w ramach sprawy operacyjnego rozpracowania. Raport w sprawie zastosowania gry operacyjnej zatwierdza dyrektor właściwego departamentu. W wypadkach szczególnego zagrożenia dla bezpieczeństwa państwa decyzję o podjęciu gry wyprzedzającej zamiary przeciwnika przez wytworzenie sprzyjającej sytuacji operacyjnej podejmuje Minister Spraw Wewnętrznych lub upoważniony podsekretarz stanu albo Szef Służby Wywiadu i Kontrwywiadu lub Szef Służby Bezpieczeństwa w MSW.

ROZDZIAŁ IV
OPERACYJNE DZIAŁANIA PROFILAKTYCZNE
§ 17.

Operacyjne działania profilaktyczne Służby Bezpieczeństwa mają na celu przeciwdziałanie zjawiskom,
które mogą doprowadzić do powstawania czynów przestępczych i innych działań godzących w system demokracji parlamentarnej, interesy polityczne i gospodarcze, bezpieczeństwo państwa lub porzadek publiczny, a w szczególności przez:
1) odpowiednie wykorzystywanie tajnych osobowych źródeł informacji;
2) oficjalne osobowe źródła informacji;
3) rozmowy profilaktyczne;
4) ochronę tajemnicy państwowej i służbowej;
5) informowanie organów państwowych i instytucji gospodarczych o zagrożeniach.

§ 18.
1. Zakres działań, o których mowa w § 17, oraz przeprowadzanie określonych czynności, powinno wynikać z oceny stanu bezpieczeństwa państwa oraz potrzeb przeciwdziałania zagrożeniom.

2. Przedsięwzięcia z zakresu działań profilaktycznych zawarte są w planach działań operacyjnych w ramach prowadzonych spraw, a przede wszystkim w sprawach problemowej i profilaktyki operacyjnej.

§ 19.
Skuteczność oddziaływania profilaktycznego powinna być przedmiotem okresowych analiz, a metody
oddziaływania zmieniane stosownie do bieżącej i przewidywanej sytuacji.

§ 20.
Współdziałanie z organami państwowymi i instytucjami gospodarczymi w ramach działań profilaktycznych powinno w szczegolności obejmować:
1) odpowiednie informowanie organów państwowych i instytucji gospodarczych o niekorzystnych zjawiskach stwierdzonych w ramach rozpoznawania zagrożeń pozostających w zainteresowaniu Służby Bezpieczeństwa;
2) uzgadnianie działań zwiazanych z ochroną obiektów, zespołów lub grup specjalistycznych przed wywiadowczą infiltracją;
3) udział w ocenie stanu ochrony tajemnicy państwowej i służbowej; ujawnianie występujących w tym zakresie niedociągnięć oraz podejmowanie środków zapobiegawczych;
4) kształtowanie wśród pracowników ochranianych obiektów poczucia współodpowiedzialności za bezpieczeństwo państwa.

§ 21.
W ramach operacyjnych działań profilaktycznych realizuje się czynności, które w szczególności obejmują:
1) w dziedzinie kontrwywiadowczej:
a) koordynację działań operacyjnych w celu zapobiegania wywiadowczej działalności prowadzonej przez pracowników przedstawicielstw dyplomatycznych, urzędow konsularnych, innych misji z państw obcych,
b) podejmowanie neutralizujących przedsięwzięć wobec osob ustalonych jako źródła informacji przeciwnika;
2) operacyjną ochronę osób w celu zapobiegania możliwościom nawiazywania z nimi kontaktów przez przedstawicieli obcych służb wywiadowczych lub ośrodków dywersyjnych;
3) prowadzenie rozmów profilaktycznych, w uzasadnionych wypadkach, z wytypowanymi pracownikami ochranianych obiektów, jeżeli ich działalność może zagrozić bezpieczeństwu państwa;
4) operacyjną ochronę szczególnie ważnych wizyt, w tym delegacji zagranicznych, składanych w ochranianych obiektach;
5) prowadzenie w uzasadnionych wypadkach działań – przy użyciu przewidzianych prawem środków
pracy operacyjnej – wobec osób zamieszkałych na stałe za granicą, odwiedzajacych pracowników ochranianych instytucji;
6) zapobieganie penetracji środowisk polskich zamieszkałych za granicą przez obce wywiady, ośrodki
terrorystyczne oraz dywersji.

ROZDZIAŁ V
FORMY DZIAŁALNOŚCI OPERACYJNEJ
§ 22.

1. Formą działalności operacyjnej jest sprawa operacyjna, w ramach której dokumentuje się podejmowane czynności operacyjne.

2. Sprawy operacyjne prowadzi się przy wykorzystaniu niezbędnych metod i środków działalności operacyjnej.
Czynności operacyjne powinny być realizowane w taki sposób, aby nie nastapiło ujawnienie zainteresowań Służby Bezpieczeństwa.

3. Wprowadza się jako formy działalności operacyjnej następujące sprawy:
1) sprawdzenia operacyjnego;
2) operacyjnego rozpracowania;
3) profilaktyki operacyjnej;
4) problemowa.

4. Przed wykonaniem czynności operacyjnych w stosunku do jakiejkolwiek osoby zasięga się o niej informacji w ewidencji operacyjnej. Jeśli osoba ta przebywała lub przebywa za granicą względnie jest cudzoziemcem, należy zasięgnać rownież informacji w kartotece Departamentu I MSW. Każda czynność wobec osoby zarejestrowanej podejmuje się po uzgodnieniu z kierownikiem jednostki operacyjnej, na wniosek której dokonano rejestracji.

5. Działania operacyjne wobec posłów, senatorów, Rzecznika Praw Obywatelskich, członków Rady
Ministrów i innych osób korzystajacych z immunitetów i przywilejów wyjatkowo mogą być podejmowane w szczególnie uzasadnionych sytuacjach. Na ich podjęcie należy odpowiednio uzyskać zgodę: Marszałka Sejmu, Marszałka Senatu, Prezesa Rady Ministrów, I Prezesa Sadu Najwyższego, Prezesa Trybunału Konstytucyjnego, Prokuratora Generalnego, Prezesa Najwyższej Izby Kontroli.

6. Czynności mające na celu ochronę personelu i siedzib obcych przedstawicielstw dyplomatycznych
i urzędów konsularnych oraz innych misji zagranicznych regulują odrębne przepisy.

SPRAWA SPRAWDZENIA OPERACYJNEGO
§ 23.

1. Sprawę sprawdzenia operacyjnego wszczyna się, gdy zachodzi prawdopodobieństwo, że popełniono przestępstwo przeciwko interesom politycznym, gospodarczym lub bezpieczeństwu państwa.

2. Sprawę sprawdzenia operacyjnego można wszczać także ze względu na ważne potrzeby operacyjne.
3. Czynności podjęte w sprawie sprawdzenia operacyjnego mają na celu potwierdzenie prawdopodobieństwa popełnienia przestępstwa przy zastosowaniu odpowiednich środków i metod pracy operacyjnej.

4. W zależności od rezultatów sprawdzenia operacyjnego wszczyna się sprawę operacyjnego rozpracowania lub inna sprawę; w przeciwnym razie prowadzenia sprawy sprawdzenia operacyjnego należy zaniechać.

5. Sprawę sprawdzenia operacyjnego prowadzi się nie dłużej niż rok. W uzasadnionych wypadkach
przełożony może przedłużyć jej prowadzenie na czas oznaczony.

OPERACYJNE ROZPRACOWANIE
§ 24.

1. Rozpracowanie operacyjne stanowi planowy, aktywny, skoordynowany zespół działań operacyjnych, operacyjno-technicznych, z udziałem sprawdzonych tajnych współpracowników, podejmowanych wobec osoby, grupy osób lub organizacji prowadzących działalność godzącą w bezpieczeństwo, podstawowe interesy polityczne, gospodarcze państwa albo przygotowujących jej podjęcie.

2. Sprawę operacyjnego rozpracowania wszczyna się, jeżeli:
1) jest przygotowywana lub prowadzona działalność przestępcza, o której mowa w ust. 1, i zachodzi potrzeba rozpoznania form, metod i kierunków tej działalności oraz uzyskania dowodów;
2) dokonano czynu przestępczego, a sprawca nie jest znany, i zachodzi potrzeba wszechstronnego wyjaśnienia okoliczności sprawy oraz wykrycia sprawcy.

3. Sprawa operacyjnego rozpracowania może być prowadzona:
1) przed wszczęciem postępowania przygotowawczego, jeśli przestępcza działalność nie została dostatecznie rozpoznana i dowodowo udokumentowana;
2) jednocześnie z postępowaniem przygotowawczym, gdy zachodzi konieczność przeprowadzenia dodatkowych działań operacyjnych;
3) po zakończeniu postępowania przygotowawczego, jeśli nie doprowadziło ono do ustalenia lub uję-
cia sprawcy albo nie doprowadziło do zebrania dostatecznych dowodów, albo jeśli mimo ustalenia i ujęcia sprawcy zachodzi uzasadnione podejrzenie, że szkodliwa dla interesów państwa działalność będzie kontynuowana przez inne osoby.

4. W czasie prowadzenia sprawy rozpracowania operacyjnego należy systematycznie wspołdziałać
z jednostką śledczą, w szczególności w zakresie dokumentowania dowodowego przestępczej działalności osób objętych rozpracowaniem.

5. Czas prowadzenia sprawy rozpracowania operacyjnego określa w departamencie (równorzędnym)
dyrektor, a w WUSW (SUSW) i RUSW (równorzędnych) szef WUSW (SUSW) lub jego zastępca ds. Służ-
by Bezpieczeństwa.

6. W wypadku wyjazdu za granicę osoby objętej rozpracowaniem ewentualne dalsze działania za granicą należy uzgodnić z Departamentem I MSW.

7. Sprawę operacyjnego rozpracowania należy zakończyć po osiagnięciu celu lub stwierdzeniu okoliczności wskazujących na niecelowość dalszego jej prowadzenia.

SPRAWA PROFILAKTYKI OPERACYJNEJ
§ 25.

1. Sprawę profilaktyki operacyjnej wszczyna się w stosunku do osoby, która wymaga stałej lub okresowej kontroli albo ochrony w celu zapobieżenia ewentualnym działaniom zagrażajacym interesom politycznym, gospodarczym lub bezpieczeństwu państwa.

2. Sprawę profilaktyki operacyjnej wszczyna się w szczególności wobec osob:
1) co do których istnieje prawdopodobieństwo, że mogą podjąć działalność godzącą w konstytucyjny
porzadek państwa;
2) wchodzących w skład personelu placówek dyplomatycznych lub innych przedstawicielstw państw obcych oraz członków ich rodzin w celu ich ochrony oraz rozpoznania ewentualnych zagrożeń;
3) które mogą stać się przedmiotem zainteresowania przeciwnika, a przede wszystkim obcych służb
specjalnych lub zorganizowanych struktur przestępczości międzynarodowej.

3. Sprawa profilaktyki operacyjnej jest okresowo analizowana, nie rzadziej niż raz na dwa lata, pod
względem skuteczności i celowości jej dalszego prowadzenia.

4. W razie stwierdzenia, że operacyjnie kontrolowana osoba podejmuje sprzeczne z prawem działania, wszczyna się sprawę operacyjnego rozpracowania.

SPRAWA PROBLEMOWA
§ 26.

1. Sprawa problemowa jest formą dokumentacji operacyjnej całokształtu działań w istotny sposób
wpływajacych na rozpoznanie lub ochronę przedmiotu zainteresowań Służby Bezpieczeństwa.

2. Sprawą problemową obejmuje się w szczegolności działania zagrażające bezpieczeństwu państwa polskiego, a w tym działalność obcych służb wywiadowczych, zagadnienia terroryzmu, dywersji, sabotażu, zorganizowanych form przestępczości międzynarodowej, innych działań przestępczych lub szkodliwych, godzacych w konstytucyjny porządek prawny oraz podstawowe interesy polityczne i gospodarcze państwa, w celu:
1) rozpoznania struktur, składów osobowych, zamierzeń, planów i działań;
2) stworzenia warunków do podjęcia przeciwdziałań operacyjnych, zmierzających do zapobiegania
i neutralizowania szkodliwych poczynań.

3. Sprawę problemową wszczyna się w uzasadnionych wypadkach w celu ochrony lub rozpoznania zagrożeń i podjęcia stosownych przeciwdziałań, obejmując nią:
1) instytucję, organizację społeczną oraz mającą istotne znaczenie dla obronności lub gospodarki państwa branżę lub jednostkę organizacyjną;
2) firmę zagraniczną, inwestora zagranicznego, społkę o kapitale mieszanym;
3) wydarzenie, imprezę międzynarodową, ogólnokrajową lub lokalną o ważnym znaczeniu polityczno-społecznym.

4. Sprawę problemową wszczyna się także dla ochrony organów państwowych przede wszystkim przed działalnością obcych wywiadów, terrorystyczną, dywersyjną i sabotażową.

5. Sprawę problemową wszczyna się ponadto wobec placówki dyplomatycznej, urzędu konsularnego, innej misji zagranicznej w celu ochrony oraz rozpoznania ewentualnych zagrożeń.

6. Jeżeli przedmiot zainteresowania, objęty sprawą problemową przez jednostkę organizacyjna Służby Bezpieczeństwa MSW, wymaga także podjęcia go przez odpowiedni wydział (komorkę organizacyjną) WUSW (SUSW), RUSW (równorzędnych) dopuszcza się możliwość wszczęcia sprawy problemowej przez ten wydział (komorkę organizacyjną). Decyzję w tej sprawie podejmuje szef WUSW (SUSW) lub jego zastępca ds. Służby Bezpieczeństwa, po uzgodnieniu z dyrektorem właściwego departamentu (równorzędnego).

7. Sprawa problemowa – w zależności od rodzaju objętego nią zagadnienia – powinna zawierać w szczegolności:
1) ogólną charakterystykę;
2) roczne oceny stanu rozpoznania lub ochrony;
3) okresowe plany działań operacyjnych;
4) system współdziałania z innymi jednostkami organizacyjnymi resortu spraw wewnętrznych, Zwiadem Wojsk Ochrony Pogranicza, Wojskową Służbą Wewnętrzną Jednostek Wojskowych Ministerstwa Spraw Wewnętrznych oraz Wojskową Służbą Wewnętrzną Ministerstwa Obrony Narodowej;
5) plan operacyjnej ochrony przed ewentualnymi zagrożeniami oraz plan z zaznaczeniem punktów
newralgicznych;
6) materiały ze sprawdzeń oraz źródłowe informacje dotyczace osób nieobjętych sprawami operacyjnymi;
7) wykaz pseudonimów własnych tajnych osobowych źródeł informacji, w tym tajnych wspołpracowników, uwzględniający ich rozmieszczenie i możliwości operacyjne oraz system łączności alarmowej;
8 ) wykaz MK i LK wykorzystywanych do spotkań z tajnymi osobowymi źródłami informacji, o których
mowa w pkt. 7;
9) wykaz własnych spraw operacyjnych;
10) systematycznie aktualizowane wykazy:
a) osób dopuszczonych do prac tajnych i tajnych specjalnego znaczenia,
b) wybitnych specjalistów,
c) osób będących oficjalnymi źródłami informacji oraz innych osób godnych zaufania;
d) przedstawicieli instytucji państw obcych związanych z zagadnieniem objętym sprawą,
e) osób, które podejmowały działalność godzącą w obowiązujacy porzadek prawny państwa,
f) osób objętych sprawami operacyjnymi, o których mowa w pkt. 9;
11) kopie informacji przekazywanych organom państwowym i instytucjom gospodarczym.

8. Sprawa problemowa prowadzona jest przez okres niezbędny dla efektywnego rozpoznania lub
ochrony przedmiotu pozostającego w zainteresowaniu Służby Bezpieczeństwa.

ZASADY PROWADZENIA SPRAW OPERACYJNYCH
§ 27.

1. Decyzję o wszczęciu i zakończeniu sprawy operacyjnej podejmują:
1) dyrektor departamentu (równorzędnego), szef WUSW (SUSW) lub zastępca ds. Służby Bezpieczeństwa w odniesieniu do sprawy operacyjnego rozpracowania (z zastrzeżeniem pkt 2), oraz sprawy problemowe:
2) dyrektor właściwego departamentu (równorzędnego) w odniesieniu do sprawy operacyjnego rozpracowania wszczętej na podstawie informacji z gry operacyjnej;
3) naczelnik wydziału w departamencie (równorzędnym) i WUSW (SUSW) oraz szef RUSW (równorzędnego) lub zastępca szefa ds. Służby Bezpieczeństwa w odniesieniu do sprawy operacyjnego sprawdzenia i sprawy profilaktyki operacyjnej.

2. Dyrektorzy departamentów (równorzędnych), każdy w zakresie swojego działania, określają:
1) przedmioty operacyjnego zainteresowania, które winny być objęte sprawami problemowymi;
2) osoby, które winny być objęte sprawami profilaktyki operacyjnej.
Dyrektorzy departamentów (równorzędnych) zobowiazani są do okresowej weryfikacji, nie rzadziej niż raz na trzy lata, zagadnień określonych w pkt. 1 i 2.

3. Czynności w sprawach operacyjnych realizuje się zgodnie z zatwierdzonymi planami, zawierajacymi:
1) analizę operacyjną materiałów sprawy;
2) cel i główne kierunki jej prowadzenia;
3) wykorzystanie – przewidzianych prawem – środków pracy operacyjnej;
4) terminy i osoby realizujące przedsięwzięcia ujęte w planie.
Plany przedsięwzięć zatwierdzają przełożeni, o których mowa w ust. 1.
4. W celu zapewnienia prawidłowego prowadzenia spraw operacyjnych dyrektorzy departamentów
(równorzędnych) i szefowie WUSW (SUSW) lub ich zastępcy ds. Służby Bezpieczeństwa, każdy w zakresie swojego działania, sprawują nadzór nad prowadzeniem spraw przez terenowe jednostki operacyjne Służby Bezpieczeństwa i udzielają im niezbędnej pomocy.

5. Nadzór i pomoc, o których mowa w ust. 4, powinny się wyrażać w ocenie sposobu prowadzenia sprawy, udziale w opracowywaniu planów, koordynacji działań operacyjnych, realizacji poszczególnych czynności operacyjnych, ukierunkowywaniu pracy tajnych współpracownikow oraz innych tajnych osobowych źródeł informacji.

6. Decyzję o objęciu nadzorem indywidualnym (kontrolą) określonej sprawy operacyjnej przez właściwą komórkę organizacyjną departamentu (równorzędnego) lub WUSW (SUSW) podejmują przełożeni wymienieni w ust. 4 lub upoważnione przez nich osoby.

7. Kierownik jednostki organizacyjnej prowadzącej sprawę objętą nadzorem indywidualnym obowiązany jest uzgodnić podejmowane działania z kierownikiem jednostki organizacyjnej sprawującej nadzór.

8. Jednostka organizacyjna nadzorująca prowadzenie sprawy operacyjnej prowadzi teczkę kontrolną
sprawy.

9. Kierownicy jednostek organizacyjnych, każdy w zakresie swojego działania, zobowiazani są do systematycznej kontroli spraw operacyjnych. Fakt przeprowadzenia kontroli odnotowuje się w aktach sprawy, łacznie z uwagami i zaleceniami.

10. Przed zakończeniem sprawy operacyjnej ustala się, które osoby objęte sprawą wycofuje się ze zbiorów ogólnoinformacyjnych.

ROZDZIAŁ VI
PLANOWANIE DZIAŁALNOŚCI OPERACYJNEJ
§ 28.

1. W działalności operacyjnej Służby Bezpieczeństwa sporządza się:
1) plan kierunkowy;
2) plan wykonawczy.

§ 29.
1. Plan kierunkowy sporządza się na podstawie wytycznych kierownictwa służbowego i oceny stanu bezpieczeństwa w danym zakresie działania.

2. Plan kierunkowy sporządza: dyrektor departamentu (równorzędny), szef WUSW (SUSW) i RUSW (równorzędnych), naczelnik wydziału w departamencie (równorzędnym), naczelnik wydziału w WUSW (SUSW) – każdy w zakresie swojego działania.

§ 30.
1. Plan kierunkowy określa kierunki działań operacyjnych, podstawowe zadania, siły i środki niezbędne do wykonania zadań określonej jednostki operacyjnej Służby Bezpieczeństwa. Stanowi on ramy zasadniczych działań jednostki w okresie objętym planem. Plan kierunkowy sporządza się na okres roku kalendarzowego.
W uzasadnionych wypadkach plan taki może obejmować kierunki na wiele lat, ze wskazaniem
wykonania ich w poszczególnych latach.

2. Plan kierunkowy składa się z:
1) analizy sytuacji operacyjnej;
2) prognozy rozwoju sytuacji i zagrożeń oraz wynikających z tego wniosków;
3) celów i kierunków działań bieżących i perspektywicznych;
4) wskazówek w sprawie metod i środków pracy operacyjnej;
5) wykazu jednostek (komórek organizacyjnych) Służby Bezpieczeństwa, funkcjonariuszy odpowiedzialnych za realizację poszczególnych kierunków działań i zadań;
6) terminów wykonania zadań.
3. W uzasadnionych wypadkach w planie kierunkowym mogą być zawarte bardziej szczegółowe dzia-
łania operacyjne.

§ 31
1. Plan kierunkowy realizowany jest przez plany wykonawcze sporządzane w sprawach operacyjnych.

2. Plan wykonawczy sporzadza się w oparciu o analizę operacyjną posiadanych informacji, określając
cel i kierunki działania oraz czynności, przedsięwzięcia operacyjne, uwzględniając siły i środki, terminy
wykonania, funkcjonariuszy odpowiedzialnych za ich realizację.

3. Plan wykonawczy sporządza funkcjonariusz prowadzacy daną sprawę operacyjną.

§ 32.
1. Plany: kierunkowy i wykonawczy są zatwierdzane i kontrolowane przez właściwych przełożonych.

2. Plany Służby Bezpieczeństwa w RUSW (równorzędnych), dotyczące czynności wykraczających poza
uprawnienia szefa RUSW lub zastępcy szefa ds. Służby Bezpieczeństwa, zatwierdza i kontroluje ich wykonanie szef WUSW (SUSW) lub zastępca ds. Służby Bezpieczeństwa.

§ 33.
1. Plany: kierunkowy i wykonawczy zmienia się w razie zmiany oceny stanu bezpieczeństwa lub sytuacji operacyjnej.
2. Plany: kierunkowy i wykonawczy mogą być zmienione wyłacznie na podstawie decyzji zatwierdzającego plan lub jego przełożonego.

§ 34.
1. Rezultaty działań operacyjnych wynikające z realizacji planów stanowią podstawę do oceny działalności jednostki operacyjnej Służby Bezpieczeństwa i poszczególnych funkcjonariuszy.

2. Pisemne sprawozdania z wykonania rocznego planu kierunkowego kierownicy jednostek operacyjnych Służby Bezpieczeństwa przedkładają właściwym przełożonym w terminie do 15 stycznia roku następnego.
O realizacji planów wykonawczych melduje się na bieżaco.

ROZDZIAŁ VII
ZASADY WSPÓŁDZIAŁANIA
WSPÓŁDZIAŁANIE JEDNOSTEK OPERACYJNYCH SŁUŻBY BEZPIECZEŃSTWA
§ 35.

1. Jednostki operacyjne Służby Bezpieczeństwa zobowiązane są w szczególności do wzajemnego przekazywania sobie informacji operacyjnych, ich oceny, wspólnej realizacji zadań, rozpoznawania zagrożeń pozostających w zainteresowaniu współpracujacych jednostek operacyjnych Służby Bezpieczeństwa, a także uwzględniania w uzasadnionych wypadkach wzajemnych potrzeb operacyjnych w pracy z tajnymi współpracownikami.

2. W wypadku rozpracowania operacyjnego (osoby, grupy osób, problemu) przez więcej niż jeden departament (równorzędny) rolę koordynatora spełnia departament (równorzędny) właściwy rzeczowo z tytułu sprawy lub departament (równorzędny) wyznaczony decyzją wyższego przełożonego.
3. Zasadę, o ktorej mowa w ust. 2, stosuje się również odpowiednio do komórek organizacyjnych
WUSW (SUSW) i RUSW (równorzędnych).

WSPÓŁDZIAŁANIE JEDNOSTEK OPERACYJNYCH
SŁUŻBY BEZPIECZEŃSTWA I ŚLEDCZYCH
§ 36.

Jednostki operacyjne Służby Bezpieczeństwa i śledcze są zobowiązane do współdziałania w realizacji
zadań służbowych.

§ 37.
1. Współdziałanie jednostek operacyjnych Służby Bezpieczeństwa i śledczych powinno trwać od chwili stwierdzenia zagrożenia działalnością przestępczą, w czasie rozpracowania operacyjnego oraz ewentualnego postępowania karnego aż do prawomocnego jego rozstrzygnięcia.

2. Współdziałanie jednostek operacyjnych Służby Bezpieczeństwa i śledczych polega w szczególności na:
1) okresowej wspólnej ocenie rezultatów ustaleń operacyjnych i wnioskowaniu co do dalszego biegu
sprawy oraz wzajemnym ukierunkowywaniu dalszych przedsięwzięć operacyjno-śledczych;
2) uzgadnianiu sposobu realizacji przedsięwzięć operacyjnych w zakresie ujawniania i zabezpieczania
dla potrzeb postępowania przygotowawczego materiałów mogących stanowić dowody w sprawie, a przede wszystkim metod nadawania form procesowych sprawdzonym informacjom operacyjnym;
3) uzgadnianiu zadań zlecanych tajnym osobowym źródłom informacji, w tym tajnym współpracownikom, w celu zapobieżenia ich uczestnictwu w działalności przestępczej;
4) wymianie i weryfikacji informacji.

3. Jednostki śledcze udzielają pomocy w zakresie podejmowanych przez jednostki operacyjne czynności publiczno-prawnych.

4. Jednostki śledcze zobowiązane są do przeprowadzania szkoleń w jednostkach operacyjnych Służby
Bezpieczeństwa z wybranych zagadnień prawa w zakresie niezbędnym do prawidłowej realizacji zadań operacyjnych.

5. Szczególnie efektywną formą współdziałania jednostek operacyjnych Służby Bezpieczeństwa i śledczych w trakcie postępowań przygotowawczych jest tworzenie grup operacyjno-śledczych.

6. W toku czynności procesowych oraz operacyjnych jednostki śledcze realizują również zadania ogólne Służby Bezpieczeństwa w zakresie wykrywania, rozpoznawania i przeciwdziałania przestępczości.

7. Jednostki operacyjne Służby Bezpieczeństwa i śledcze opracowują przed wszczęciem postępowania przygotowawczego plan działań operacyjno-śledczych, z uwzględnieniem czynności zapewniajacych nieujawnienie tajnych współpracowników i innych środków pracy operacyjnej.

8. Jeśli jednostka śledcza stwierdzi brak dostatecznych podstaw do wszczęcia postępowania przygotowawczego, określa dodatkowe czynności, jakie należy wykonać w celu uzupełnienia materiałów. Jednostka operacyjna Służby Bezpieczeństwa jest zobowiązana do przekazania uzupełnionych materiałów do powtórnej oceny lub zawiadomienia jednostki śledczej o odstąpieniu od sporządzenia wniosku o spowodowanie wszczęcia postępowania przygotowawczego.

9. W razie uzyskania informacji uzasadniających podejrzenie popełnienia przestępstwa jednostka operacyjna Służby Bezpieczeństwa niezwłocznie zawiadamia o tym fakcie jednostkę śledcza.
10. Jeśli natychmiastowe podjęcie czynności procesowych przez jednostkę śledcza nie jest możliwe,
a zachodzi niebudzaca watpliwości obawa utraty lub zniekształcenia śladów i dowodów przestępstwa, jednostka operacyjna Służby Bezpieczeństwa może dokonać czynności procesowych w niezbędnym zakresie.
Czynności te powinni wykonywać przede wszystkim funkcjonariusze Służby Bezpieczeństwa przeszkoleni w jednostce śledczej. Po wykonaniu czynności wszystkie materiały należy niezwłocznie przekazac jednostce śledczej.

11. Współdziałanie jednostek operacyjnych Służby Bezpieczeństwa z prokuraturą i sądami odbywa się wyłącznie za pośrednictwem jednostek śledczych.

WSPÓŁDZIAŁANIE JEDNOSTEK OPERACYJNYCH SŁUŻBY BEZPIECZEŃSTWA Z POZOSTAŁYMI JEDNOSTKAMI ORGANIZACYJNYMI RESORTU SPRAW WEWNĘTRZNYCH
§ 38.

1. Z jednostkami operacyjnymi Służby Bezpieczeństwa zobowiązane są współdziałać inne jednostki organizacyjne resortu spraw wewnętrznych, w szczególności dotyczy to jednostek operacyjno-technicznych MSW oraz Milicji Obywatelskiej.

2. Służba Bezpieczeństwa i Milicja Obywatelska przekazuja sobie nawzajem uzyskiwane w toku pracy
operacyjnej materiały dotyczace przestępstw lub wykroczeń pozostajacych w zainteresowaniu tych służb.

3. Jednostki operacyjne Służby Bezpieczeństwa oraz Zarząd Wojskowej Służby Wewnętrznej Jednostek Wojskowych MSW i Zarząd Zwiadu Wojsk Ochrony Pogranicza współdziałają ze sobą w ramach swoich zakresów działania.

4. Zadania jednostek organizacyjnych resortu spraw wewnętrznych na rzecz Służby Bezpieczeństwa
ustalają i systematycznie kontrolują ich wykonanie właściwi przełożeni.

5. Akademia Spraw Wewnętrznych jest zobowiązana do współpracy z jednostkami operacyjnymi Służby Bezpieczeństwa w zakresie badania problematyki operacyjnej.

WSPÓŁDZIAŁANIE SŁUŻBY BEZPIECZEŃSTWA
Z WŁAŚCIWYMI SŁUŻBAMI POZARESORTOWYMI
§ 39.

Służba Bezpieczeństwa, realizując zadania w ramach swojego zakresu działania, współdziała z właściwymi służbami Wojska Polskiego, a zwłaszcza z Wojskową Służbą Wewnętrzną Ministerstwa Obrony Narodowej i Zarządem II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego.

WSPÓŁDZIAŁANIE Z ZAGRANICĄ
§ 40.

Współdziałanie Służby Bezpieczeństwa z odpowiednimi służbami państw obcych jest regulowane odrębnymi przepisami.

ROZDZIAŁ VIII
DOKUMENTACJA I EWIDENCJA OPERACYJNA
PODSTAWOWE ZASADY I FORMY DOKUMENTOWANIA
§ 41.

1. Działania operacyjne prowadzone przez Służbę Bezpieczeństwa powinny być dokumentowane.

2. Dokumentami operacyjnymi są w szczególności:
1) dokumenty pisemne (informacje, wydruki, raporty, wnioski, notatki służbowe, analizy operacyjne,
plany pracy, sprawozdania, meldunki itp.);
2) nośniki informacji (taśmy, w tym magnetowidowe, magnetofonowe, zapisy na dyktafonach, kalki
maszynowe, dyskietki, dyski, płyty itp.);
3) dokumenty fotograficzne (zdjęcia, fotokopie, klisze, błony, filmy, mikrofilmy itp.);
4) dokumenty graficzne (plany, szkice, itp.).
Dokument operacyjny powinien zawierać: datę, numer rejestracyjny, cechę tajności, część opisową oraz rozdzielnik i podpis wykonawcy.

§ 42.
1. W pracy operacyjnej istotną rolę odgrywa system uzyskiwania opracowywania i wykorzystywania informacji operacyjnych.

2. Informacją, w rozumieniu instrukcji, jest każda wiadomość (zbiór wiadomości) o osobach, faktach i zjawiskach pozostających w zainteresowaniu Służby Bezpieczeństwa.

3. Informacje użyteczne dla działań operacyjnych powinny:
1) wiązać się z zakresem działań jednostki operacyjnej Służby Bezpieczeństwa lub innych jednostek organizacyjnych, z ktorymi jednostki operacyjne Służby Bezpieczeństwa współdziałają;
2) obiektywnie odtwarzać stan wiedzy o osobach i ich działalności, rzeczach, faktach, zdarzeniach i sytuacjach;
3) umożliwiać ich praktyczne wykorzystanie.
4. Jeżeli informacja nie dotyczy bezpośrednio przedmiotu zainteresowania danej jednostki operacyjnej, a ma wartość operacyjną, należy przekazać ją właściwej jednostce.
Powrót do góry
Ogląda profil użytkownika Wyślij prywatną wiadomość
Wyświetl posty z ostatnich:   
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum Strona Główna -> Publikacje Wszystkie czasy w strefie CET (Europa)
Strona 1 z 1
Skocz do:  
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach
Możesz dodawać załączniki na tym forum
Możesz ściągać pliki na tym forum