Forum  Strona Główna

 
 FAQFAQ   SzukajSzukaj   UżytkownicyUżytkownicy   GrupyGrupy   RejestracjaRejestracja 
 ProfilProfil   Zaloguj się, by sprawdzić wiadomościZaloguj się, by sprawdzić wiadomości   ZalogujZaloguj 

Winna... matematyka?

 
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum Strona Główna -> Dyskusje ogólne
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Konrad Turzyński
Moderator


Dołączył: 22 Wrz 2006
Posty: 580

PostWysłany: Pon Lis 24, 2008 1:29 am    Temat postu: Winna... matematyka? Odpowiedz z cytatem

Winna... matematyka?

zob. też: http://www.asme.pl/122744914187017.shtml

Czy tylko instynkt stadny?

Niedawne sensacyjne doniesienia o krachu który rozpoczął się od tego, że pewne wielkie instytucje finansowe w USA znalazły się na krawędzi upadłości, skłaniają ku zastanowieniu się jeszcze raz nad przyczynami tego rodzaju zjawisk.

Gdy w ciągu miesiąca lub roku bankrutuje wiele małych i mało komu znanych przedsiębiorstw, piszą o tym gazety, ale co najwyżej lokalne. Gdy to dotyczy kilku gigantów ― jest sensacja na pierwsze strony gazet w różnych krajach. Trochę to przypomina dysproporcję w pisaniu o ofiarach wypadków. Jeśli jedno tragiczne zdarzenie powoduje 500 ofiar śmiertelnych, to to jest "news". Gdy w 500 innych zdarzeniach ginie po jednym człowieku, to jest najwyżej materiał na notki drobną czcionką w rubryce "wypadki", i to raczej również w prasie lokalnej. Tak więc powinniśmy wziąć poprawkę na to psychologiczne złudzenie, które rozróżnia między rzadszymi nieszczęściami wielkimi a częstszymi ― o niewielkiej skali.

Co właściwie dzieje się, gdy firma upada? Przejmuje ją ktoś inny. Dzieje się to różnymi sposobami. Gdy upada z powodu niezdolności do spłacenia swoich długów, przejmuje ją wierzyciel (albo wierzyciele), nieraz bywa nim bank. Gdy konkurencyjna firma przez podstawionych ludzi skupuje na giełdzie jej akcje, może dojść do tzw. "wrogiego przejęcia". Nazwa firmy zmienia się przy tym, lub nie, ale właścicielem (albo głównym współwłaścicielem ― posiadaczem tzw. kontrolnego pakietu akcji) staje się inny podmiot gospodarczy. Dość często temu towarzyszy pozbawienie zatrudnienia części dotychczasowych pracowników. Wrażenie wywołane tym również podlega owemu złudzeniu, o którym była mowa wyżej. Gdy 500 małych firm zwalnia po dwóch pracowników, martwi się tysiąc rodzin (albo mniej, jeśli część ze zwolnionych rychło zatrudnia się gdzie indziej). Gdy jednak duża firma przysparza jednorazowo tysiąc bezrobotnych, to komentatorzy prasowi i nieraz także politycy miewają na jakiś czas nowy emocjonujący temat do swoich wypowiedzi.

Nieraz się zdarza, że bankructwo albo stan jemu bliski są poprzedzane (i powodowane) tym, że akcje danej firmy tracą na wartości w obrocie giełdowym. Działa tu jeszcze jedna przypadłość ludzkiej psychiki: instynkt stadny. Gdy widać początek spadku wartości, nawet nieznaczny, może (choć nie musi) to sprawiać taki skutek, ze akcjonariusze wolą pozbywać się posiadanych udziałów. Nie tylko ci wielcy, ale także drobni ciułacze, którzy na gazetowych szpaltach zawsze są i pozostają anonimowi. Cóż jednak oznacza sprzedaż akcji? Ktoś sprzedaje komuś innemu, który (jeszcze) nie lęka się posiadać ani nabywać akcji danej spółki, albo nawet liczy na to, że teraz kupuje tanio, ale później sprzeda je drożej. Czyli tu również nie dzieje się nic nadzwyczajnego. Po prostu firma ― wolniej albo szybciej ― zmienia grono swoich współwłaścicieli.

Dopiero, gdy instynkt stadny przeważa, gdy spadek wartości akcji staje się gwałtowny, niejeden akcjonariusz ― wielki i mały ― okazuje się kimś, kto w krótkim czasie stracił większość tego, co posiadał, na odwrócenie tendencji nie liczy i popada w rozpacz ― aż do samobójstw włącznie: wszyscy mamy w pamięci podręcznikowe albo np. filmowe opisy fali samobójstw podczas tzw. wielkiego kryzysu zapoczątkowanego słynnym "czarnym wtorkiem" (29 października 1929 r.), kiedy to wybuchła panika giełdowa na Wall Street w Nowym Jorku. Od tej pory to uchodzi za wzorzec kryzysu ekonomicznego. Gdy coś złego się dzieje w gospodarce Indonezji albo np. Polski, świat jakoś trwa nadal, gdy jednak ― tak teraz czyli jak we wrześniu 2008 r. ― oznaki tego rodzaju kłopotów pojawiają się w Stanach Zjednoczonych, świat "wstrzymuje oddech" z przerażenia. Tak naprawdę wzorcem kryzysu powinien być kryzys nie sprzed 79 lat, lecz inny, o 104 lata wcześniejszy, który dotknął gospodarkę brytyjską. No, ale w 1929 r. była już nie tylko prasa, lecz także telegrafia, tele- i radiofonia, a zaczynała już istnieć (właśnie w USA) telewizja i wszystko było bardziej widowiskowe.

Przy tym wszystkim warto mieć na uwadze fakt, że kryzysy ekonomiczne to zjawisko powtarzalne, są po prostu fazami cykli ekonomicznych. Niektóre próby objaśniania ich odwoływały się w XIX w. do rytmów aktywności słonecznej. Może coś w tym jest, fachowcy od gospodarki powinni wiedzieć lepiej ode mnie.

Zachłanność na miarę reakcji łańcuchowej

Pragnę zwrócić uwagę na aspekt chyba rzadko rozpatrywany. Mianowicie, wszystkie firmy ― wielkie i małe ― zależą od banków. Gdy więc kłopoty dotykają banków (tak jak w najnowszym przykładzie ― upadłość Lehman Brothers), może to odcisnąć się na znacznej części gospodarki. Jednak inne jej części mogą doznawać kłopotów spowodowanych nieurodzajem (albo "klęską urodzaju"), jakimś innym kataklizmem przyrodniczym, wojną, wreszcie ― przypadłościami "psychologii tłumu" (jak panika giełdowa). Ale oprócz tego istnieje jeszcze jeden czynnik, mogący powodować kłopoty w bankach. Jest nim... matematyka, a dokładniej ― pewne pojecie matematyczne, które nazywa się "funkcja wykładnicza". Przeczytałem o tym w stałej rubryce pewnego popularno-naukowego miesięcznika (Michał Szurek,
"Znów o inflacji", "Młody Technik" ze stycznia 1995 r., str. 42-43). Autor objaśnił tam, jak to inflacja bywa pretekstem do wyzyskiwania kredytobiorców przez banki, przy czym wchodzą w grę także dezinformacyjne taktyki wmawiania, że obsługa kredytu jest dla kredytobiorcy bardzo korzystna. Taktyka opiera się na tym, że mało kto rozumie zawiłości matematyczne. (Także matematycy, którzy ― wbrew obiegowej opinii ― wcale nie liczą sprawniej od innych, gdy chodzi o praktyczne sprawy tego świata!) Chodzi mianowicie o tzw. procent składany. Odsetki narastające z biegiem czasu są doliczane do kapitału początkowego, dzięki czemu łączna ilość pieniędzy, jakie bank otrzymuje od swojego dłużnika, nie wzrasta proporcjonalnie do czasu (odsetki = kwota pożyczona × stopa procentowa × czas), lecz znacznie szybciej. Jeśli stopa procentowa wynosi np. 5% rocznie, to liczbę 105% czyli 1,05 podnosi się do potęgi o wykładniku, wyrażającym czas mierzony w latach, i dopiero wynik tego potęgowania mnoży się przez wielkość pożyczki, co daje łączną sumę wpływającą od dłużnika do banku (kapitał + odsetki).

Gdy czas nie wyraża się liczbą całkowitą lecz mieszaną ("z przecinkiem"), to obliczenie wartości potęgi wymaga posłużenia się techniką ― komputerem a przynajmniej albo kalkulatorem (i to nie jakimkolwiek!).

Dwadzieścia pięć lat temu (od 3 października do 3 grudnia) pracowałem jako młodszy księgowy w pewnej małej firmie melioracyjnej w Toruniu (dziś już nie istniejącej), która prowadziła m. in. prace eksportowe w Iraku, w miejscowościach al-Ishaqui i ar-Ramādī. Pracownicy otrzymywali część wynagrodzeń w złotówkach (dla ich rodzin w Polsce), a część ― w dolarach (na ich bieżące wydatki ― w Iraku bowiem, pomimo ówczesnej dyktatury partii
BAAS czyli Arabskiej Partii Odrodzenia Socjalistycznego, socjalizm nie sięgał tak dalece jak w Polsce Ludowej, tam bowiem posługiwano się walutami wymienialnymi). Składniki złotówkowe i dolarowe były też odmiennie oprocentowane: złotówkowe wg "procentu prostego", zaś dolarowe wg "procentu składanego". Z pewnym zdziwieniem spostrzegłem, że moje koleżanki (tam wtedy poza mną pracowały same kobiety) ani nie znały wzoru na obliczanie procentu składanego, nawet nie wiedziały, CZYM i JAK go obliczyć. Mieliśmy na wyposażeniu działu płac kilka kalkulatorów, wśród nich był JEDEN z klawiszem "x↑y", pozwalającym obliczać wartość funkcji potęgowo-wykładniczej, tj. potęgi, gdzie zarówno podstawa jak też wykładnik są liczbami "z przecinkiem". Pracowałem tam tylko dwa miesiące, ale ten właśnie maleńki wkład w pracę księgowości tam pozostawiłem. Aby było śmieszniej, wzór na "procent składany" poznałem bynajmniej nie w trakcie 5 lat studiów matematycznych na Uniwersytecie Gdańskim (absolwenci politechnik zwykle liczyli znacznie sprawniej od matematyków, nawet niektóre całki obliczali w pamięci!), lecz... pamiętałem z lektury nieco starszego ode mnie "Kalendarza uczniowskiego", wydanego w Polsce Ludowej na samym początku lat pięćdziesiątych.

Jednak to moje wspomnienie obrazuje, jak powszechna jest niewiedza ułatwiająca bankom wyzyskiwanie swoich klientów: dłużników i wierzycieli (tymi drugimi są właściciele wkładów oszczędnościowych), poprzez zachęcanie ich do korzystania z coraz jakoby bardziej rewelacyjnych tzw. "produktów bankowych". Banki bowiem ― wszystkie ― żyją z różnicy między wyższymi odsetkami, które pobierają od swoich dłużników, a niższymi, które wypłacają swym wierzycielom. Gdy owe odsetki narastają w tempie właściwym funkcjom wykładniczym, to samo dzieje się z ową różnicą czyli dochodem banków. Pamiętajmy, ze funkcje wykładnicze opisują także np. szybkość takich zjawisk jak rozpad promieniotwórczy i w ogóle reakcja łańcuchowa.

Czerwonoskórzy i Blade Twarze

Michał Szurek przytoczył na koniec swego felietonu opowiastkę i Indianach, którzy w 1624 roku za paciorki warte 24 dolary sprzedali Bladym Twarzom wyspę Manhattan. Biorąc przykładowo pod uwagę stopę procentową w wysokości 5% w stosunku rocznym autor pokazał, że gdyby złożyli wtedy 24 dolary do banku, to w okresie od 1624 r. do 1995 r. ich kapitał urósłby do wielkości ― uwaga! ― 1.743.577.261 dolarów i 65 centów. Kilka lat wcześniej (przed rokiem 1995) potomkowie owych Czerwonoskórych wysłali zresztą do Kongresu USA czek na... 24 dolary. Nawet tego nie dostali, nawiasem pisząc.

Na początku lat 90. w polskiej prasie można było przeczytać o ogromnym depozycie w gotówce i kosztownościach, jaki w Bank of England złożyli w XVII wieku Ukraińcy (wtedy mówiono: Rusini) organizujący powstania zbrojne przeciwko Pierwszej Rzeczypospolitej Polskiej. (Nie pamiętam dokładnie, GDZIE i KIEDY ukazała się ta informacja, ani tego, ILE wynosiła wartość owego depozytu.) Informacja prasowa zawierała obawę o to, że gdyby właśnie dokonujące secesji ze
Związku Sowieckiego nowe państwo ukraińskie upomniało się o zwrot tej fortuny z uwzględnieniem odsetek, to prawdopodobnie postawiłoby Bank of England w sytuacji zupełnie tragicznej niewypłacalności.

Otóż właśnie! Najważniejsza w felietonie p. Szurka jest pointa:
"Zanim jednak zaczniemy wieszać psy na naszych praprzodkach, którym nie chciało się zainwestować grosika, by stworzyć nam dobrobyt, pomyślmy, ze to tylko na papierze wygląda tak ładnie. Właśnie z powodu własności funkcji wykładniczej systemy bankowe muszą od czasu do czasu zrobić plajtę, a inflacja jest matematycznie nieuchronna." (wyróżnienie moje ― K.T.). To są słowa, które powinien mieć przed oczyma stale wypisane "złotymi zgłoskami" każdy, kto boleje nad kryzysami finansowymi.

A co po plajcie?

Jesienią 1993 i wiosną 1994 r. przeznaczono 56 bilionów starych złotych na ratowanie Banku Gospodarki Żywnościowej przed upadłością (Tomasz Sakiewicz,
"Żarłoczny BGŻ", "Gazeta Polska" z 14 lipca 1994 r.), co po podzieleniu przez ówczesną ludność Polski (38,6 mln) i przy uwzględnieniu ówczesnego przelicznika walutowego (1 USD = 23000 PLZ) wyniosło ok. 63 dolarów amerykańskich na jednego mieszkańca naszego kraju.

W dniu 25 września 2008 r. Partia Demokratyczna i Partia Republikańska miały jakoby wstępnie uzgodnić przyznanie
"pakietu pomocy dla sektora bankowego w wysokości 700 miliardów dolarów" (Marek Wałkuski, "USA kryzys brak porozumienia", http://www.polskieradio.pl/iar/gospodarka/artykul3577938_usa_kryzys_brak_porozumienia.html), co jednak wkrótce potem przepadło w głosowaniu w Kongresie. Ów tzw. "plan Paulsona" liczył jednak w pierwotnej wersji zaledwie 3 stronice maszynopisu i dlatego był zbyt przejrzysty dla przeciętnego wyborcy, toteż nie dziwota, iż niewielu amerykańskich kongresmanów odważyło się poprzeć taki projekt ustawy. Zgodnie jednak z Chestertonowską radą, że najlepszym sposobem ukrycia liścia jest umieszczenie go w lesie, który w razie potrzeby należy dopiero zasadzić, w ciągu kilku pracowitych dni wydłużono projekt 150-krotnie (tak, to nie jest pomyłka!), bowiem aż do 451 stronic: http://biznes.interia.pl/prasa/parkiet/news/znacznie-poprawiona-wersja-planu-paulsona-wraca-dzisiaj,1188496,3412. Tu już przejrzystości nie ma i być nie może, przecież mowa nawet nie o 451 artykułach, lecz o 451 stronicach tekstu! Toteż tym razem wystarczająco wielu ― dla uzyskania większości w Kongresie ― parlamentarzystów zdobyło się na odwagę (wobec swych wyborców) i poparło projekt ustawy legalizującej plan Paulsona. Bogini "Transparency" ustąpiła pola, zatriumfowała bogini "Democracy". Prezydent Jerzy Bush junior (= Republikanin) wyraził zadowolenie. Myślałby kto (przyzwyczajony do polskiej przekory parlamentarnej), że widocznie Republikanie głosowali ZA, ale Demokraci ― na przekór jemu czyli ― PRZECIW? Nie: jedni i drudzy głosowali rozmaicie, ale większość uzbierało Porozumienie Ponad Podziałem (między Republikanami i Demokratami). Kto by przy takiej okazji się przejmował tym, że Ameryka tak daleko odchodzi od ideałów Monteskiuszowego rozdziału władz i decyzję WYKONAWCZĄ podejmuje w organie władzy PRAWODAWCZEJ? Ale wróćmy do pieniędzy. To nie zmieniło się w ferworze wydłużania ustawy: nadal jest mowa tam o 700 miliardach dolarów. Po podzieleniu przez liczbę ludności USA (ok. 300 mln osób) wynosi to dwa i jedną trzecią tysiąca dolarów na jednego Amerykanina! Czyżby jednak Stany Zjednoczone Ameryki Północnej, ta (domniemana) ostoja Kapitalizmu, "potrzebowały" Socjalizmu jeszcze więcej niż Rzeczpospolita Polska Transformowana? Aż strach pomyśleć! Wcześniej czy później jednak zasłanianie prawdy za pomocą mnożenia słów (także tych zawartych w ustawach, które to mnożenie coraz wydatniej widać także w naszym kraju ― i to od niemal 20 lat) przestanie skutkować.

Podobne rzeczy dzieją się bliżej nas: bank Fortis bardzo niedawno otrzymał zapomogę od rządów trzech krajów Beneluksu. I chyba nie tylko fakt, że stolica
Unii Europejskiej jest zarazem siedzibą jednego z tych 3 rządów, daje podstawę do przypuszczeń, iż nikt nie zażąda potem od banku zwrotu tej zapomogi, jak tego zażądała Komisja Europejska od stoczni w Polsce. Działanie w imię wolnego ryku byłoby godne pochwały, gdyby było szczere. Jednak stoczni dotować "nie wolno", lecz rolnictwo "wolno", a przy tym "wolno" dotować korzystniej rolnictwo na zachodzie Unii, aniżeli w krajach niedawno do UE przyjętych. Ta sama stolica (Bruksela, o 1122 km odległa od Warszawy, podobnie jak Moskwa; nie na darmo uniosceptycy skandowali przeciw unioentuzjazmowi ówczesnego prez. Kwaśniewskiego: "wczoraj Moskwa, dziś Bruksela!", co ten skwapliwie podchwycił) jest także miejscem ukazania się pierwszego wydania "Manifestu Komunistycznego" Karola Marxa i Fryderyka Engelsa, zaś w socjalizmie (realnym), jak wiemy dzięki innemu klasykowi, Erykowi Blairowi (ps. "Jerzy Orwell"), "wszystkie zwierzęta są równe, ale świnie są równiejsze".

Finansowe perpetuum mobile?

Istnieje przysłowie, mające przestrzegać przed iluzjami
Socjalizmu (że gdy na coś komuś nie starcza, to Państwo może ― a zatem powinno ― dopłacić), które brzmi: "nie ma czegoś takiego jak darmowy obiad". Owszem, nie ma, bo kiedy ja dostaję obiad za darmo, to znaczy że zapłacił zań ktoś inny; jeśli tym "kimś innym" jest państwo, to zapłaciliśmy my wszyscy, jego obywatele, w tym w maleńkiej części także ja sam. Albo nawet gorzej: zapłacą wszyscy ― ale: nasi (także moi) spadkobiercy. Zupełnie tak samo, jak nie istnieje czarodziejski dzbanek, do którego wystarczy włożyć jednego dukata, aby móc potem go wyjąć, wydać, a następnie sięgnąć do dzbanka i znowu znaleźć tam dukata ― i tak dalej, da capo al fine. Niestety, "to tylko na papierze wygląda tak ładnie": a mianowicie w baśniach, gdzie jest mowa o takich dzbankach i o innych miłych naszej wyobraźni rzeczach. Czarodziejskich dzbanków nie ma ― zupełnie tak samo, jak nie ma perpetuum mobile, maszyny dającej użyteczną energię, ale nie wymagającej zasilania ― energią właśnie.

Dlatego "grosik" złożony przez praprapradziadka "na procent" nie musi dać prapraprawnukowi fortuny, ba, nawet w zasadzie nie może jej dać! A nie może z powodu plajt, które w bankach MUSZĄ co jakiś czas się zdarzać, dopóki będzie istniało złudzenie "cudownego rozmnożenia pieniędzy" za pomocą "procentu składanego". Źródło bankructw bankowych (jaki to pleonazm: "bankructwo bankowe"!) leży w LICHWIE opartej o zachłanność rosnącą tak szybko, jak funkcja wykładnicza. Dopóki nie odstąpimy od stosowania "procentu składanego", ten rodzaj kryzysów będzie powracał z regularnością kalendarza, podobnie jak zaćmienia Słońca i Księżyca.





Toruń, 6 października 2008 r.




Dopisane po dłuższym czasie

Ten oto efektownie dowcipny obrazek:



jednak jest TYLKO dowcipem i NIE wyraża prawdy. Wynika to chociażby z rozumowania, powyżej przeze mnie tylko przywołanego, a wcześniej przedstawionego przez innego autora w "Młodym Techniku".

_________________
Konrad Turzyński [matematyk; teraz - bibliotekarz; uczestnik RMP (1980-81), dziennikarz ZR NSZZ "S" w Toruniu (1981), publicysta pod- i nad-ziemny (1978- ), współprac. ASME, "Opcji na Prawo" (2003-09) i Polskiego Radia (2006-08)]


Ostatnio zmieniony przez Konrad Turzyński dnia Czw Gru 30, 2010 9:19 pm, w całości zmieniany 3 razy
Powrót do góry
Ogląda profil użytkownika Wyślij prywatną wiadomość Wyślij email
Esse Quam Videri
Weteran Forum


Dołączył: 13 Sty 2008
Posty: 756
Skąd: Tczew

PostWysłany: Czw Lis 27, 2008 10:53 am    Temat postu: Bywają inne interpretacje Odpowiedz z cytatem

Bywają inne interpretacje,

na przykład taka: http://marucha.wordpress.com/2008/11/24/1929-2008/.

_________________
facet wyznaj?cy dewiz? Karoliny Pó?nocnej: Esse Quam Videri
Powrót do góry
Ogląda profil użytkownika Wyślij prywatną wiadomość
Servantes
Weteran Forum


Dołączył: 29 Paź 2006
Posty: 206

PostWysłany: Wto Gru 09, 2008 10:36 am    Temat postu: Re: Winna... matematyka? Odpowiedz z cytatem

Konrad Turzyński napisał:
Przeczytałem o tym w stałej rubryce pewnego popularno-naukowego miesięcznika (Michał Szurek,"Znów o inflacji","Młody Technik"ze stycznia 1995 r., str. 42-43).


Jak już się pojawiła na forum SW taka wzmianka o artykule Michała Szurka z "Młodego Technika" - warto wspomnieć, choćby w kontekście pro memoria św.p. Janusza Krusińskiego, że w rubryce "Rozmaitości Matematyczne" z Młodego Technika nr 9/1982 ukazał się artykuł tegoż samego autora p.t. "Szyfry" - prezentujący wyniki prac M.I.T (Massachusets Institute of Technology - Boston) dotyczące opracowania już w 1978 r. pierwszego algorytmu szyfrowania asymetrycznego opartego na rozkładzie liczb pierwszych. Szyfrowanie asymetryczne, w odróżnieniu od "tradycyjnego" polega na tym, że znajomość sposobu kodowania (szyfrowania) informacji wcale nie oznacza możliwości dekodowania. Oznacza to, że:
- każdy może ogłosić publicznie sposób kodowania wiadomości (klucz publiczny),
- zakodowaną wiadomość może wysłać każdy, kto zna klucz publiczny,
- zdekodować może jedynie adresat, posiadający klucz prywatny,
- ponieważ tylko znajomość klucza prywatnego umożliwia zdekodowanie informacji zaszyfrowana wiadomość można przesyłać publicznie - w sposób jawny, ponieważ poufoność zapewnia asymetryczny algorytm stosujący różne (asymetryczne) metody kodowania i dekodowania, a nie sekret sposobu kodowania.

Łatwo zgadywać jaki może istnieć związek pomiędzy artykułem "Szyfry" z Młodego Technika nr 9/1982 (str. 80-82), a działalnością "Solidarności Walczącej" Smile

Janusz Krusiński na przełomie lat 1989/90 (lub 90/91 ?) przygotowywał, na zlecenie Wojtka Stando z Wydziału Wschodniego "SW", transgraniczny system łączności radiowej Polska - Ukraina. System ten miał być zbudowany o łączność w paśmie VHF za pomocą radiotelefonów krótkofalarskich Yaesu serii FT o mocy w.cz. ok. 50W. Aby zapewnić poufność korespondencji radiowej założono wykorzystanie modemów sterowanych z komputerów PC. Zaczęto prace nad oprogramowaniem łączącym funkcjonalność kryptograficzną ze sterowaniem transceiverem (radiotelefonem) za pomocą tzw. CAT (Computer Aided Transceiver). Algorytm kryptograficzny był kodowany (jak całe dedykowane oprogramowanie) w Turbo-Pascalu właśnie na podstawie artykułu z "Młodego Technika". Specjalizowane oprogramowanie było pisane w uzgodnieniu jedynie z Januszem przez studenta informatyki na Politechnice lub Uniwersytecie we Wrocławiu. Były szef Radia "SW", jako radiowiec i "tradycyjny" elektronik był sceptyczny co do skuteczności szyfrowania transmisji i większą nadzieję w bezpieczeństwie komunikacji upatrywał w częstym zmianianiu częstotliwości.
Założeniem było docelowo stworzenie systemu łączności półautomatycznej, umożliwiającego przesyłanie pomiędzy komputerami zaszyfrowanych plików (np. textowych z treścią "telegramów") drogą radiowa, ale na różnych częstotliwościach, zmienianych w trakcie transmisji automatycznie przez komputer sterujący transmisją za pomocą funkcji CAT, aby uniemożliwić skuteczną radiopelengacje.
Stare dzieje...
Zdaje się, że projekt nie został do końca uruchomiony.
Powrót do góry
Ogląda profil użytkownika Wyślij prywatną wiadomość
Esse Quam Videri
Weteran Forum


Dołączył: 13 Sty 2008
Posty: 756
Skąd: Tczew

PostWysłany: Wto Wrz 11, 2018 10:54 pm    Temat postu: Data bywa podpisem Odpowiedz z cytatem

Data bywa podpisem

Trzy dni temu Telewizja Trwam w "Informacjach dnia" o godz. 20 (zob.: https://www.youtube.com/watch?v=ev9-f8yW5z4) zadała (retoryczne) pytanie, czy kryzysy takie jak ten sprzed 10 lat będą powtarzały się. Do pewnego stopnia to jest nieuchronne przynajmniej dopóty, dopóki w bankach odsetki od wkładów i pożyczek będą naliczane z użyciem procentu składanego (jak o tym pisał kilka razy w "Młodym Techniku" Michał Szurek - zob. np.: http://mlodytechnik.pl/archiwum/03-2004_matematyka.pdf), bowiem wzrost wykładniczy nieuchronnie prowadzi do "pęknięcia bańki" i jedynym ratunkiem jest plajta, hiperinflacja i "reset" w postaci reformy walutowej (jak np. te reformy, które przeprowadzono w Niemczech i w Polsce w kilka lat po pierwszej wojnie światowej).

Jednak mogą być także przyczyny szczególne, przywołujące kryzysy "na zawołanie".

Wywoływanie takich kryzysów przypisuje się George'owi Sorosowi (zob. np.: http://forsal.pl/artykuly/920306,emeryt-ktorego-boja-sie-nawet-chiny-kim-jest-george-soros.html, http://www.parkiet.com/artykul/470709.html), nie całkiem jednoznacznie określony sprawca dał o sobie znać także dokładnie 10 lat temu w USA (zob.: http://stary.naszdziennik.pl/bpl_index.php?dat=20090227&typ=sw&id=sw11.txt). Dokładniej opowiedział o tym kongresman polskiego pochodzenia, reprezentant Paul Kanjorski (zob.: https://www.youtube.com/watch?v=ZBs9ydivZgg, https://www.youtube.com/watch?v=Sxz6gYIiFHc, https://www.youtube.com/watch?v=-5HOscRbNwM, https://www.youtube.com/watch?v=ODBPlD0FXOU). Zmasowany atak w postaci ogromnej liczby elektronicznych zleceń wypłat groził gwałtowną ruiną całego amerykańskiego systemu finansowego (w tym: groził zdemaskowaniem faktu, jak ogromna ilość pieniędzy na rynku nie ma pokrycia - w ostatecznym rozrachunku - w kruszcach).

Wybór tej daty daje do myślenia.

Kiedy jeszcze o dokładnie 7 lat wcześniej w studio TVP b. minister Antoni Macierewicz siedzący obok gen. Sławomira Petelickiego i gen. Gromosława Czempińskiego został zapytany, kogo podejrzewa o sprawstwo kierownicze ataku terrorystycznego w USA, dokonanego o kilka godzin wcześniej, odpowiedział nie tak "dyplomatycznie" jak owi dwaj PRL-owscy generałowie, wolący nikomu (nawet poza NATO) nie narazić się, lecz bez ogródek: "Moskwa albo Pekin, ze wskazaniem na Pekin". Amerykański pisarz Gordon Thomas w książce "Seeds of fire" (2002), wydanej także w przekładzie polskim "Zarzewie ognia" (2002), napisał właściwie to samo, zużywszy znacznie więcej czasu i znacznie więcej słów.

Ponieważ obydwa te ataki na USA nastąpiły w dniach rocznic urodzin założyciela komunistycznej bezpieki, naszego (niestety) rodaka Feliksa Dzierżyńskiego, odpowiedź Macierewicza i potem Thomasa wydaje się tym mniej dziwna (bezpieka ChRL i bezpieka FR mają jednakowe powody do tego, aby uważać Dzierżyńskiego za swojego prekursora).

Wybór daty (albo innego szczegółu) bywa podpisem sprawcy ("wiedzcie, że to my zrobiliśmy, ale nie miejcie możliwości nam tego udowodnić!"), jak np. przewrót bolszewicki w Piotrogrodzie w dniu (7 XI) urodzin Lwa Trockiego (akurat współ-sprawstwo Trockiego /wtedy jeszcze/ nie potrzebowało być zatajane - bolszewicka "Prawda" z 7 XI 1918 mówiła tylko o Trockim i o rocznicy owego przewrotu nazwanego "rewolucją", ale paradygmat w postaci zbieżności dat został ustanowiony), albo zamordowanie Anny Politkowskiej w dniu urodzin (7 X) Władimira Putina, albo porwanie (i być może już tego samego dnia zamordowanie) ks. Jerzego Popiełuszki w dniu urodzin (19 X) ministra Czesława Kiszczaka. Bułgarski emigracyjny pisarz Georgi Markow demaskujący niewygodne dla reżymu Todora Żiwkowa informacje został zamordowany w Londynie 40 lat temu trucizną ukrytą w czubku parasola, którym przechodzień niby nieumyślnie potrącił go w nogę - zgon nastąpił w cztery dni po ukłuciu, ale kiedy? 11 września 1978 r.

_________________
facet wyznaj?cy dewiz? Karoliny Pó?nocnej: Esse Quam Videri
Powrót do góry
Ogląda profil użytkownika Wyślij prywatną wiadomość
Wyświetl posty z ostatnich:   
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum Strona Główna -> Dyskusje ogólne Wszystkie czasy w strefie CET (Europa)
Strona 1 z 1
Skocz do:  
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach
Nie możesz dołączać plików na tym forum
Możesz ściągać pliki na tym forum