Forum  Strona Główna

 
 FAQFAQ   SzukajSzukaj   UżytkownicyUżytkownicy   GrupyGrupy   RejestracjaRejestracja 
 ProfilProfil   Zaloguj się, by sprawdzić wiadomościZaloguj się, by sprawdzić wiadomości   ZalogujZaloguj 

INSTRUKCJA (TYMCZASOWA) Lublin, 13 II 1945 r.

 
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum Strona Główna -> Publikacje
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Kazimierz Michalczyk
Site Admin


Dołączył: 03 Wrz 2006
Posty: 1573

PostWysłany: Sob Lis 20, 2010 2:12 am    Temat postu: INSTRUKCJA (TYMCZASOWA) Lublin, 13 II 1945 r. Odpowiedz z cytatem

http://www.ipn.gov.pl/portal/pl/229/3528/Instrukcje_pracy_operacyjnej_aparatu_bezpieczenstwa_19451989.html?search=185646
Materiały pomocnicze Biura Edukacji Publicznej IPN.
Instrukcje Pracy Operacyjnej Aparatu Bezpieczeństwa (1945 - 1989)
Opracował Tadeusz Ruzikowski, Warszawa 2004.


ŚCiŚLE TAJNE

Zatwierdzam.
Minister
Bezpieczeństwa Publicznego
Stanisław Radkiewicz


Lublin, 13 II 1945 r.
INSTRUKCJA
(TYMCZASOWA)

[o] pozyskaniu, pracy i ewidencji agenturalno-informacyjnej sieci

I. WYBÓR KANDYDATÓW DLA WERBOWANIA I WERBOWANIE
Jeśli otrzymamy informację, że jakiś osobnik zajmuje się przestępczą działalnością, to najszybsze i najpewniejsze dane o jego wrogiej działalności otrzymamy tylko w tym wypadku, jeśli będziemy mieli przy nim wiernego, oddanego nam człowieka, tzw. agenta.
Ażeby znaleec takiego wiernego nam człowieka, pracownik operacyjny, otrzymawszy dane o wrogiej działalności jakiegokolwiek osobnika, powinien natychmiast dowiedzieć się o jego miejscu zamieszkania i pracy, żeby zorientować się w otaczajacym go towarzystwie. Znając miejsce zamieszkania, dowiemy się, z kim interesujacy nas osobnik zamieszkuje, kto mieszka w sąsiedztwie, jakie są wzajemne ich stosunki i charakterystyki.
Znajac miejsce pracy, dowiemy się, czym dany osobnik się zajmuje, co robi jego otoczenie, i poznamy jego bliskie znajomości.
Zebrawszy takie dane, operacyjny pracownik powinien wybrać ze środowiska otaczajacego interesującą nas osobę, jednego albo dwóch (najlepiej jednego w miejscu pracy i jednego w miejscu zamieszkania) ludzi, z którymi on jest w bliskich stosunkach, i pod jakimś wymyślonym pozorem wezwać ich do jakiegokolwiek wybranego urzędu, ale w żadnym wypadku nie do gmachu Bezpieczeństwa.
Przyczyną wezwania dla rozmowy powinna być tak opracowana, aby wezwany i jego bliscy w żadnym razie nie mogli się domyśleć, że wzywa ich pracownik Bezpieczeństwa.
W toku rozmowy wezwany także nie powinien wiedzieć, że z nim rozmawia pracownik Bezp[ieczeństwa].
Jeśli w toku rozmowy pracownik Bezp[ieczeństwa] uzna, że dany osobnik nadaje się do werbowania i ma dane o interesujacej nas osobie, wtedy operacyjny pracownik przedstawia się wezwanemu jako pracownik Bezpieczeństwa i proponuje mu wspołpracę, tzn. werbuje go.
W celu zawerbowania kogoś z członków śledzonej przez nas grupy czy organizacji operacyjny pracownik także dowiaduje się o miejscu zamieszkania i pracy jego i zbiera wszelki kompromitujacy materiał na członka śledzonej organizacji, i jednocześnie, wg możliwości, organizuje kilkudniowe śledzenie tego osobnikacelem zapoznania się z jego znajomymi i ich adresami.
Majac powyższe materiały i dane, zestawia się i daje do zatwierdzenia Kierownikowi plan ściśle tajnego zatrzymania, upatrzonego dla zawerbowania obiektu, a po zatwierdzeniu go, wykonuje się.
W czasie werbowania nie należy zawerbowanemu mowić, dla rozpracowania czego jest zaangażowany, ale poczatkowo należy mu polecić, by zawiadamiał o wszystkich wystąpieniach i nastrojach antypaństwowych.
Mając zgodę od zawerbowanego na wspołpracę, bierze się od niego zobowiazanie. Zobowiazanie pisze się w dowolnej formie, z tym, żeby zawierało w treści chęc danego pracownika do aktywnej współpracy z organami Bezp[ieczeństwa] Publ[icznego], obowiazek natychmiastowego zawiadamiania o wszystkich wrogich elementach oraz sumienne wykonywanie wszelkich powierzonych mu zleceń w określonym terminie.
Oprocz tego w zobowiazaniu powinien zawerbowany napisac, że[z]obowiazuje się zawsze i wszędzie współpracę swoją z organami Bezp[ieczeństwa] Publ[icznego] utrzymywać w najgłębszej tajemnicy, a za rozgłoszenie jej poniesie srogą odpowiedzialność. Werbowany wybiera sobie pseudonim. Zobowiązanie pisze zawerbowany sam i sam też je podpisuje. Następnie powinien napisać dokładny swój życiorys i podać w nim spis swoich bliskich znajomych, i wszystko to zarazem zostawić u pracownika BP. W wypadku gdy werbowany odmowi wspołpracy z nami, to należy wziąć od niego zobowiązanie, że o treści rozmowy i przyczynie wezwania nikomu nigdy nie powie, i uprzedzić, że jeżeli zobowiazania nie dotrzyma, to będzie pociagnięty do odpowiedzialności.
Mając zezwolenie na zawerbowanie jednego z członków rozpracowanej organizacji, ostatni zostaje ściśle tajnie zatrzymany i przyprowadzony na wcześniej przygotowane mieszkanie dla odbycia z nim rozmowy.
Z początku proponuje się zatrzymanemu opowiedzieć o sobie wszystko dokładnie, o swoich krewnych i znajomych. Jeśli zatrzymany sam otwarcie przyzna się do przynależności do wrogiej nam grupy czy organizacji i opowie o działalności swoich wspołdziałaczy, to operacyjny pracownik spisuje protokoł jego zeznań w charakterze [kandydata na agenta], a następnie proponuje mu współpracę z nami, co potwierdza się zobowiazaniem.
W wypadku gdy zatrzymany nie powie o swojej przynależności do wrogiej nam organizacji, wtedy prac[ownik] oper[acyjny] ustnie przedstawia parę faktów wykazujacych jego wroga działalność, mowiąc przy tym, że wszystko o nim wiemy, proponuje mu być otwartym i samemu wszystko opowiedzieć. Przy pozytywnym wyniku z zeznań takich spisuje się protokół, następnie proponuje się wspołpracę z nami, co także potwierdza się zobowiazaniem. Jeżeli natomiast zatrzymany nie jest szczerym i nie chce mowić z nami o swej wrogiej działalności, to takiego się aresztuje i prowadzi przeciwko niemu śledztwo.
W wypadkach gdy zatrzymany przyznaje się do wrogiej działalności, ale kategorycznie odmawia współpracy, to takiego także się aresztuje i prowadzi przeciwko niemu śledztwo.

II. DOBÓR I WERBOWANIE AGENTURY DO PRACY WYWIADOWCZEJ ZA GRANICNĄ
Do pracy za granicą w większości wypadków, przy dobieraniu kandydatów dla werbowania, zwraca się uwagę na:
1. Znajomość języka tego państwa, dokąd agent ma być przerzucony.
2. Ewentualną bliską rodzinę i znajomości w tym państwie.
3. Znajomośc miejscowości, w ktorej agent ma przebywać.
4. Znajomość obyczajów danego państwa.
5. Rodzinę i zwiazek z nią na terenie Polski oraz jego stosunki wzajemne.
Takich agentow zasadniczo najlepiej werbować, podkreślając mocno uczucia patriotyczne.

III. WERBOWANIE AGENTURY W MIEJSCACH ODOSOBNIENIA
Werbowanie agentury w miejscach odosobnienia prowadzi się w środowisku aresztowanych, otwarcie przyznajacych się do winy i śledztwo, co do których już zostało zakończone.
W wypadkach kiedy między aresztowanymi nie ma kandydata dla zawerbowania, a agent jest potrzebny, to wtedy za pozwoleniem kierownika, w specjalnych wypadkach, można wykorzystać dobrze sprawdzonych w praktycznej robocie agentów znajdujacych się na swobodzie. Wybrany do tego celu agent powinien być uprzedzony i zapoznany z regulaminem więziennym i powinien znać dokładnie przyczynę aresztowania.

IV. PRZEWERBOWYWANIE ZAGRANICZNEJ AGENTURY
Przewerbowywanie tego rodzaju agentury może być dwojakie:
1. Jeżeli agent jest przez nas aresztowany i znajduje się w więzieniu.
2. Jeżeli agent znajduje się na swobodzie.
Przewerbowywać zaaresztowanych przez nas zagranicznych agentów (obcych wywiadów) można tylko w tym wypadku, gdy taki agent opowiedział nam wszystko o swojej działalności, podał wszystkie swoje znajomości i stosunki oraz jest dla nas obiektem dla wykorzystania w odkryciu dalszych zamiarów tego wywiadu, jego stosunków i dezinformacji jego. O jego aresztowaniu nie mogą wiedzieć jego kierownicymi wspołdziałacze.
Przewerbować agenta obcego wywiadu znajdujacego się na swobodzie można tylko po dokładnym poznaniu jego działalności i kierunku oraz możliwości wykorzystania go w potrzebnym celu.
W celu przewerbowania takiego agenta należy konspiracyjnie aresztować go, aby o tym nie wiedziało jego kierownictwo i wspołdziałacze. W wypadku gdy w czasie przesłuchania konspiracyjnie aresztowanego agenta obcego wywiadu okaże się, że on nie jest szczerym i nie wzbudza zaufania albo też z innych powodów nie nadaje się do wykorzystania przez nas – wtedy należy aresztować go formalnie i prowadzić przeciwko niemu śledztwo.
Operacyjny pracownik, wybrawszy odpowiednią kandydaturę dla werbowania, musi napisać raport
o pozwolenie na to.
W raporcie należy uwzględnić:
1. Charakterystykę danego obiektu zainteresowania, dla ktorego jest projekt zawerbowania agenta.
2. Pełne dane o osobniku projektowanym do werbowania.
3. Jakie stosunki utrzymuje projektowany dla zawerbowania z osobami interesujacego nas obiektu.
4. Jakim sposobem projektuje się wprowadzić go do rozpracowania obiektu.
5. Jakim sposobem projektuje się przeprowadzenie werbowania.

Sankcję na werbowanie agentów i informatorów mają prawo wydać:
W Centralnych i Wojewodzkich Urzędach Bezp[ieczeństwa] – kierownicy urzędów i odpowiednich
działów.
W Powiatowych Urzędach – Kierownicy albo zastępcy (w wypadku nieobecności pierwszego).
Sankcje na zorganizowanie rezydencji, naznaczenie rezydenta i przewerbowanie agentów mają prawo wydać:
W Centralnych, Wojew[ódzkich] i Pow[iatowych] Urzędach Bezp[ieczeństwa] – kierownicy urzędów
i ich zastępcy.

V. ORGANIZACJA REZYDENCJI
W wypadkach gdy pracownik operacyjny utrzymuje stosunki z wieloma agentami albo informatorami
i nie może regularnie spotykać się z nimi, to wtedy wybiera spośrod swoich agentów jednego inteligentnego, zdyscyplinowanego i oddanego agenta, któremu po dokładnym przeszkoleniu oddaje 4–6 swoich agentów (każdego oddzielnie), z którymi ma pracować. Rezydent musi się z nimi regularnie spotykać, przyjmować od nich agenturalne doniesienia i dawać im instrukcje i zlecenia. Z rezydentem spotyka się operacyjny pracownik, który przyjmuje od niego agenturalne doniesienia, zapoznaje się z nimi i wydaje przez rezydenta zlecenia i instrukcje do dalszej pracy dla każdego agenta oddzielnie.
Jeżeli zajdzie potrzeba, pracownik operacyjny może polecić rezydentowi zorganizowanie spotkania
z ktorymś z jego podwładnych agentow.
Zorganizowanie rezydencji nie tylko odciaża pracownika operacyjnego, ale daje także możliwość rozszerzenia sieci agenturalnej i chroni przed rozszyfrowaniem (rozkonspirowaniem).

VI. PRACA Z AGENTUR Ą
Od prawidłowej organizacji pracy z agentura zależy jej owocność. Pracownik operacyjny obowiazany
jest, bez przerwy, pracować nad rozszerzeniem swego światopogladu, gdyż tylko taki pracownik może zorganizować pracę z agenturą i może na nią wpływać w potrzebnym kierunku.
Pracownik operacyjny o niższym stopniu inteligencji od swojej agentury nie potrafi brać aktywnego
udziału w rozmowach i dać odpowiednią i zadowalajacą odpowiedź na interesujące ich zagadnienia.
W tym przypadku agentura szybko się zorientuje i to wpływa na poniżenie autorytetu pracownika.
W pracy z agenturą należy być bardzo uważnym i troskliwym, ażeby nie odsunać od siebie agenta, a odwrotnie, zainteresowaniem się nim przyzwyczaić go do siebie i zainteresować agenta tak, by miał chęc pracować i wykonywać zlecenia operacyjnego pracownika oraz przychodził do niego z konkretnymi materiałami.
Nim prac[ownik] oper[acyjny] rozpocznie pracę z agentem, powinien wcześniej poznać jego dodatnie
i ujemne cechy charakteru, jego skłonności i możliwości. W żadnym wypadku nie należy spoufalać się z agentem, przyjmować małe czy duże podarki od niego, organizować jakiekolwiek przyjęcia czy wypitki. Z agentami-kobietami nie można dopuścić do jakichś intymnych stosunków, ponieważ wszystko to demoralizuje agenturę, podrywa w jej oczach autorytet prac[ownika] oper[acyjnego] i stawia go w pewnej zależności od niej.
Pracownik oper[acyjny] nie powinien spotykać się z agentura: w wojskowym mundurze, w gmachu
Bezp[ieczeństwa] czy Milicji, w swoim albo agenta mieszkaniu, nie [powinien] dawać przez swoich znajomych agentowi żadnych listów ani kartek i nie [powinien] dopuścić do tego, by on do niego w ten sposob wiadomości posyłał.
W systematycznej pracy z agentem prac[ownik] oper[acyjny] powinien wychowywać go w duchu oddania i dyscypliny przy poruczonych zleceniach.

Przyjmowanie agentów (spotkania z agenturą)
Wszystkie sekcje mające u siebie agenturę powinny mieć konspiracyjne mieszkania dla przyjmowania
agentury. Na jednym mieszkaniu można przyjmować nie więcej niż 5–7 agentow. W konspiracyjnych
mieszkaniach powinni być przyjmowani agenci, do których ma się zaufanie.
Z reszta agentury można spotykać się na ulicach, w teatrach, kinach, restauracjach, parkach itd., przy
czym spotkanie takie należy organizować tak, żeby nie zwrócić na siebie uwagi otoczenia i nie dekonspirować agenta.
Spotkania z agenturą w konspiracyjnych mieszkaniach należy organizować tak, żeby nie spotkało się
naraz dwóch agentów, bo to może pociagnać za soba rozkonspirowanie jednego przed drugim.
Pracownik oper[acyjny] do mieszkania konspiracyjnego powinien przychodzić tylko w cywilnym ubraniu.
Przed wejściem i po wyjściu z konspiracyjnego mieszkania prac[ownik] oper[acyjny] i agent powinni
sprawdzić, czy ich kto nie śledzi.
Konspiracyjne mieszkanie należy dobierać w ten sposób, żeby było izolowane od sasiadów i miało oddzielne wejście.
Aby takie mieszkanie nie wzbudzało podejrzeń sasiadów i żeby rzeczy jego były pod nadzorem, moż-
na w takim mieszkaniu ulokować jakąś starszą kobietę, która ma mało krewnych w tym mieście, zameldować należałoby ją tak, aby ani biuro ewidencji, ani sasiedzi nie wiedzieli, że to mieszkanie, jak i kobieta mają jakiś zwiazek z Bezp[ieczeństwem] Publ[icznym] Od ulokowanej na mieszkaniu konspiracyjnym kobiety bierze się zobowiazanie, że zachowa w najgłębszej tajemnicy swoją i mieszkania konsp[iracyjnego] przynależność do organów Bezp[ieczeństwa] i że nie będzie przyjmowała w swoim mieszkaniu ludzi bez naszego zezwolenia.
Gospodyni mieszkania konsp[iracyjnego] nie powinna zapraszać do siebie krewnych lub znajomych.

VII. SPRAWDZANIE PRACY AGENTURY
Zasadnicza forma sprawdzania agenta jest wprowadzenie do tego samego obiektu zainteresowania
drugiego, tj. równoległej agentury, i regularne śledzenie za agentem i obiektem, do ktorego przydzielony jest dany agent.

VIII. AGENTURALNE DONIESIENIA
Operacyjny prac[ownik] musi swoją agenturę nauczyć pisać doniesienia w ten sposób, żeby nie były
długie i zawierały wszystko, o czym chce agent zawiadomić.
Jeżeli agent w swoim doniesieniu wspomina o jakiejś osobie, to obowiazkowo powinien o niej podać
wszelkie dane.
Wszystkie doniesienia agent obowiazany jest podpisywać tylko swoim pseudonimem.
Prac[ownik] oper[acyjny], otrzymawszy doniesienie, obowiazany jest dokładnie zapoznać się z nim
i dać zlecenie do dalszej pracy.
Potem, jeżeli to potrzebne, odbija doniesienie agenta w kilku egzemplarzach, a oryginał z kopia odbitą na maszynie (żeby było lżej odczytać), po złożeniu raportu u kierownika, wszywa do teczki służbowej agenta. Resztę odpisów w oddzielnej teczce podszywa do rozpracowania – w zależności od tego, o kim jest to doniesienie i jaki ma dalszy plan działania w zwiazku z otrzymanym raportem.
Na odpisach doniesienia, u gory, z lewej strony, powinien być podany pseudonim agenta, z prawej strony napis „ściśle tajne” i nazwisko operacyjnego pracownika, który przyjał doniesienie. Na końcu doniesienia powinny być wypisane nowe zlecenia dla agenta.
Agenturalnych doniesień do materiałów śledczych nie włącza się.

IX. NAGRADZANIE AGENTURY
Nagrodą dla agentów mogą być nie tylko pieniądze, ale i zorganizowanie pomocy w otrzymaniu mieszkania, pracy itd. Jeżeli chodzi o wydzielanie nagród, to prac[ownik] oper[acyjny] powinien działać bardzo rozważnie i ostrożnie, nie każdy agent pracuje tylko dla pieniędzy i wynagrodzenia.
Nie należy przyzwyczaić [sic!] agenta do pracy tylko za pieniądze, tj. jeśli mu się dziś zapłaci, to doniesienie będzie, a jeśli nie, to i doniesienia nie ma.
W wypadku gdy prac[ownik] oper[acyjny] uważa, że agenta – za dobra pracę – należy czymś wynagrodzić, to powinien to zrobić w ten sposób, że w prywatnej z nim rozmowie dowie się, czego agentowi najbardziej trzeba, w czym mu może pomóc, i wg możliwości obiecuje mu tę pomoc, i swoją obietnicę wykonuje.
W wypadku jeżeli agentowi należy podziękować za wydatna pracę jakimś cennym podarunkiem, to taki podarunek daje się agentowi z okazji jego imienin, urodzin czy też jakiegoś święta.

X. ZMIANA MIEJSCA ZAMIESZKANIA AGENTA
Przy zmianie miejsca zamieszkania z jednego miasta do drugiego prac[ownik] oper[acyjny] na ostatnim spotkaniu z agentem umawia hasło dla nawiazania łaczności agenta z pracownikiem Bezp[ieczeństwa] Publ[icznego] tego miasta, do którego ma być przeniesiony. Po wyjeździe agenta prac[ownik] oper[acyjny], z ktorym agent utrzymywał łaczność, obowiazany jest zawiadomić kierownika aparatu Bezp[ieczeństwa] tej miejscowości, do ktorej agent wyjechał.
Kierownikowi podaje dokładny adres agenta i hasło dla nawiazania kontaktu oraz poleca nawiazać
łączność i o rezultatach zawiadomić.
Po otrzymaniu potwierdzenia, że agent znajduje się już na miejscu nowego zamieszkania, do dyspozycji aparatu Bezp[ieczeństwa], na rozporzadzenie którego wyjechał, wysyła się teczkę osobistą i służbową agenta.

XI. ZAŁOŻENIE OSOBISTEJ I SŁUŻBOWEJ TECZKI AGENTA
Dla każdego agenta zakłada się osobistą i służbową teczkę. Osobista teczka (dzieło) powinna zawierac:
1 Rozdział.
1. Wypełniona przez prac[ownika] oper[acyjnego] ankietę agenta z przyklejona do niej fotografia
(patrz zał. nr 1).
2 Rozdział.
1. Raport prac[ownika] oper[acyjnego] o werbowaniu agenta z rezolucją kierownika, sankcjonująca
werbowanie.
2. Zobowiązanie agenta o współpracy.
3. Życiorys agenta.
4. Spis nazwisk znajomych agenta.
3 Rozdział.
1. Materiał o kontroli agenta.
Służbowa teczka agenta
W służbowej teczce agenta powinno podszywać się wszystkie oryginały agenturalnych doniesień i plany wprowadzenia agenta do takiego czy innego rozpracowania. O prowadzeniu takich teczek agentura wiedzieć nie powinna.

XII. ZERWANIE ŁĄCZNOŚCI Z AGENTEM
Zrywać łączność z agentem można w wypadkach następujacych:
1. Rozkonspirowanie agenta.
2. Niemożliwość dalszego wykorzystania agenta.
3. Brak zaufania do agenta.
4. Ciężka choroba czy śmierć agenta.
O zamiarze zerwania łączności z agentem prac[ownik] oper[acyjny] pisze swojemu kierownikowi dokładny raport, w którym charakteryzuje działalność jego za okres współpracy z nami i wskazuje przyczyny-potrzeby zerwania z nim kontaktu.
Po otrzymaniu pozwolenia od kierownika na zerwanie łaczności z agentem kontakt urywa i teczkę służbowa agenta wraz z raportami przesyła do grupy ewidencyjnej dla złożenia do archiwum.

XIII. PRZECHOWYWANIE OSOBISTYCH I SŁUŻBOWYCH TECZEK AGENTURY
Wszystkie osobiste teczki agentury znajdujące się w Sekcjach powinny być przechowywane w żelaznych sejfach u kierowników Sekcji. Dostęp do tych szaf może mieć tylko kierownik sekcji albo jego zastępca.
Operacyjni pracownicy mający łaczność z agentami mogą braś w razie potrzeby teczki osobiste agentów osobiście od kierowników sekcji i im je zwracać.
Po zakończeniu pracy szafy powinny być codziennie opieczętowane albo zaplombowane. Służbowe teczki agentów powinny znajdować się u oper[acyjnego] prac[ownika], z którym oni mają łaczność. Po zakończeniu dnia pracy teczki należy zamykać do żelaznych szaf, które należy zapieczętować lub zaplombować.

XIV. EWIDENCJA AGENTURALNO-INFORMACYJNEJ SIECI
Każdego nowo zawerbowanego rezydenta, agenta czy informatora wciaga się do ewidencji przy wojewodzkim, powiatowym czy miejskim urzędzie Bezp[ieczeństwa] Publ[icznego].
Dla każdego nowo przyjętego rezydenta, agenta czy informatora wypełnia się specjalną kartę (załacznik nr 2).
Na zawerbowanego przez aparat Wojew[odzkiego] Urzędu Bezp[ieczeństwa] Publ[icznego] wypełnia się jedna karteczkę, która oddaje się do grupy ewidencyjnej agenturalno-informatorskiej sieci Wojewodztwa.
Na zawerbowanego przez aparat Pow[iatowego] Urz[ędu] Bezp[ieczeństwa] Publ[icznego] wypełnia
się jedna kartę, wg formy nr..., i przechowuje się u kierownika urzędu albo jego zastępcy.
Centralny Urzad Bezp[ieczeństwa] Publ[icznego] (Ministerstwo) prowadzi kartotekę całej agent[uralno]-informatorskiej sieci, zawerbowanej przez wydziały i sekcje Ministerstwa.
Na każdego zawerbowanego przez aparat Ministerstwa BP wypełnia się jedna kartę, ktora oddaje się
do grupy ewidencji centralnego aparatu (Ministerstwa) Bezp[ieczeństwa] Publ[icznego].
Centralny aparat prowadzi cyfrową ewidencję agent[uralno-]inform[atorskiej] sieci Województw i Powiatów.
W związku z tym Wojew[ódzkie] Urzędy Bezp[ieczeństwa] Publ[icznego] obowiązane są co miesiąc
– 30 dnia – zestawiać dane i wysyłać do Centr[alnego] Aparatu specjalną informację i ilość agent[uralno-]inform[atorskiej] sieci wg ustanowionego formularza (zał. nr 3).
Załaczniki nr 1 (drukuje się wzór ankiety agent[uralno-]inform[atorskiej]).
Załacznik nr 2 (drukuje się wzór karty ewidencyjnej agent[uralno-]informatorskiej sieci).
Załacznik nr 3 (drukuje się formę informacji o agent[uralno-]inform[atorskiej] sieci, którą Wojew[ódzki] UBP obowiazane są przedstawić 30 każdego miesiaca)1.
Dyrektor Departamentu I MBP
(–) Romkowski, ppłk

1 Załacznik do instrukcji stanowi pominięty w druku wzor formularza: Kwestionariusz agenta-informatora.
Powrót do góry
Ogląda profil użytkownika Wyślij prywatną wiadomość
Wyświetl posty z ostatnich:   
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum Strona Główna -> Publikacje Wszystkie czasy w strefie CET (Europa)
Strona 1 z 1
Skocz do:  
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach
Możesz dodawać załączniki na tym forum
Możesz ściągać pliki na tym forum